Over asfaltmuizen, woestijnratten en andere hersensoinsels....
Negenennegentig
Westelijke Sahara, mooie kusten, zand en fossielen
Tantan en wentelteefjes
Na een heerlijke lange nacht waarin ik mijn darmkrampen hoopte kwijt te raken, wakker geworden in hotel 'Sable dÓr', Vandaag hebben we dus een rustdag en dat betekent dat er ook een wasje gedaan moet worden en de fietsen nagekeken. Remblokjes, ketting en banden zijn weer veilig bevonden.
Deze ochtend ook een bespreking gehad met Bart en Martha over hun tijd in Nederland en wat zij allemaal ervaren hebben rond de uitvaart van Co. Dat was weer een emotioneel moment. Ook hebben zij verteld over hun reis van Nederland naar Marokko tot aan het moment van weerzien met ons. Daarna nog uitleg gehad over de veiligheid met betrekking tot het vervolg van de fietstocht. Voor sommigen wel confronterend. Je wilt het eigenlijk liever niet weten dat je ook mijnder aangename dingen op je pad kunt krijgen.
Daarna toch de draad weer opgepakt en tussen de middag met José wentelteefjes gebakken voor de hele ploeg.
Daarna een tukje en 's middags de stad een beetje verkennen en boodschappen gedaan in de vele overvolle winkeltjes en de markt die in iedere plaats wel aanwezig is voor allerlei verse producten. De enige kaas die je hier vind is alleen helaas de Edammer en verder alleen smeerkaas, (Wat doen ze dan met al die geitenmelk?) en de Edammer is niet te betalen (200 dirham = 20 euro)
Morgen een bescheiden tochtje van 90 km naar Akhfenir, waar we een camping hopen te vinden.
Zojuist nog even het dak van het hotel opgeklommen waar alleen mijn wasje nog hing te wapperen tussen satelietschotels, zonnepanelen en in het cement vastgeraakt gereedschap waar ik bijna mijn nek over brak.
Lex net gesproken. Die is met Iv en Ben naar Santana vanavond. Daar had ik ook best bij willen zijn. Even 'overzappen' zou leuk zijn, maar helaas, nog een weekje of 6 (xxxxxx)
Sietske, leuk wat van je te horen. Ik hoop dat alles goed gaat met jullie.
Groetjes en liefs
Alice
Van Guelmim naar Tantan en Herman de kamelenredder
Vanochtend de fietsen uit de garage gehaald en gauw op weg. Maar we missen Kees en Johan die nog op één oor bleken te liggen.
Het ontbijt zou later volgen en inderdaad stond de truck een half uur verderop met vers gebakken brood op ons te wachten.
Vaag voel ik het rommelen in mijn maag. Nee he, het ging net weer goed. Had ik toch die tajine met schaap niet moeten nemen gisterenavond.
Verder een prachtige rit vandaag. Het wordt steeds zanderiger. Evengoed een paar flinke klimmomenten, maar die waren goed te doen. Het is iedere keer weer spannend hoe het landschap er aan de andere kant van de top uitziet. Ook weer heerlijke afdalingen gehad, een warme woestijnbries om je heen. Héél gaaf!
Opeens stopte er een volgeladen zwitserse auto naast ons terwijl we even in de berm zaten. De chauffeur kwam naar ons toe en vertelde dat het hem opgevallen was dat we in de vlag van Burkina Faso fietsten. Hij bleek zelf uit Burkina te komen ('Ik ben een Burkinabee'). Woonde in Zwitserland, had geen werk en reed daarom nu één maal per maand met handel (buisiness) heen en weer tussen Zwitserland en Burkina. Hij was enthousiast over de fietstocht en maakte een paar foto's van ons.
Een paar kilometer verder zagen we een grote kudde kamelen (Dromedarissen, want ze hebben maar één bult) de weg oversteken. Eéntje was er door zijn hoeven gezakt en kwam niet meer overeind. De
herder kreeg het in zijn ééntje niet voor elkaar.en Herman ging er meteen op af, behulpzaam als hij is. Hup, de fiets in de berm en richting de kameel, die, ook al, last van diarrhee bleek te
hebben. Na wat gesjor en getrek kwam hij half overeind, maar het lukte niet helemaal. Later bleek hij nog wat plukken kamelenhaar tussen zijn fietsbroek te hebben die hij als trofee liet zitten tot
in Tantan.
Tantan is een grote stad waar we morgen weer een rustdag zullen hebben. Ik hoop dat we weer een Hamam vinden want het woestijnzand zit weer overal en we willen Martha deze ervaring ook laten meemaken.
Verder is zojuist Joyce haar zadel gestolen van haar fiets die achter op de Nissan zat. Ben en Joyce zaten zelf in de Nissan en hebben niks gemerkt. Joyce is nu met Kees aangifte aan het doen bij het politieburo.
Het laatste incident van deze dag was dat ik ongeveer een kwartier opgesloten heb gezeten in het herentoilet van een restaurant. Het licht deed het niet en nadat ik in alle talen om hulp had geroepen, kwam de eigenaar me bevrijden. Pffffffffffffffffffffffffffff........................
Het was weer de eerste fietsdag met Martha en Bart erbij en volgens mij hebben ze genoten. Voor Martha was er de officiële overdracht van haar 'Alfred Jodocus Kwak-pet' die José had mogen gebruiken toen Martha naar huis ging en Bart genoot alweer volop van de vele vogels die er evengoed in deze droge vlakten leven. Hij stapte regelmatig even af om met zijn verrekijker een vogel te spotten. Alleen de klapekster heb ik onthouden, een zangvogel met roofvogelneigingen heb ik geleerd.
Liefs
Alice
PS: Waar we gisteren weer behoorlijk hebben zitten zweten in een internetcafeetje met arabische toetsenborden waar nooit een ' Ä' op staat (kan iemand me uitleggen waarom dat is? ) en het apenstaartje altijd zoek is en alle letters op een andere plek, hebben we vandaag weer wifi op een hotelkamer. Toch blijft voor mij het kamperen favoriet. Lekker in je eigen tentje, midden in de natuur.
Guelmim en Martha en Bart zijn weer bij ons
Marokko - Guelmim
3 oktober 2010
Om 10 uur waren we er al, in Guelmim, 65 km vanaf onze laatste verblijfsplaats, 'desert 2'.
Desert 2 hadden we gevonden door aan onze route van gisteren nog één berg te plakken, waardoor de tocht van vandaag nóg korter werd. Die berg daar keken we eerst even tegenop zo aan het einde van een dag met veel tegenwind, maar op de noten-energie-bommen van Trudi werden we als het ware afgevuurd richting top (dit is een beetje overdreven).
Het 'in het wild' overnachten in nabijheid van onze bedoeïne-buren leverde geen problemen op. Er werd af en toe even nieuwsgierig gekeken, vervolgens werd er een hand opgestoken en ging iedereen door waar hij mee bezig was.
Rond 21 uur zochten de meesten hun tentje weer op omdat vandaag de wekker weer om 4.30 zou gaan.
Maar......., om 10 uur dus in Guelmim, waar Bart en Martha ons stonden op te wachten. Nadat iedereen elkaar flink omhelsd had, luidden we deze nieuwe periode in met een rondje vertrouwde, koude cola op het terras van het hotel waar Martha en Bart gisteren al gearriveerd waren na twee dagen fietsen met volle bepakking. En natuurlijk was er meteen veel te vertellen.
Meteen werd ook het hotel voor de hele groep geboekt na goed onderhandelen door Trudi en Kees. Ze kwamen uit op 750 dirham voor 13 personen (+/- €75,-)
Het was natuurlijk een makkie, die tocht van vandaag. Daarbij kwam ook nog eens dat we bijna alleen maar afdaalden richting zeeniveau, waardoor we weer een nieuw snelheids dagrecord hebben behaald van gemiddeld 24,6 km per uur.
Het kamperen in de woestijn heeft veel voordelen, maar toch ook een groot nadeel en dat is het ontbreken van vers brood bij het onbijt. In een dorp kan je rustig om 5 uur 's morgens bij de bakker aankloppen (letterlijk) voor vers brood, maar hier moesten we het doen met 'wielen' van gisteren. Trudi bakte er echter een eitje bij waardoor het weer goed te eten was.
Toch later in een dorpje nog een paar warme 'wiel-broden' gekocht die we aan de kant van de weg nuttigden met de in de fietstassen meegebrachtte potten jam en chocopasta.
De bakker was enthousiast over die twee sportieve dames die brood bij hem kwamen kopen. Er ging een duim omhoog bij de woorden 'good sport'.
Ondertussen zagen José en ik een prachtig uitgestalde groente- en fruitkraam waar we nog even gauw wat paprika's, aubergines en courgettes kochten. Afgelopen week was het vaak moeilijk om aan verse groenten en fruit te komen. Ook dat ging de fietstasssen in.
Nog even dit:
Ik heb begrepen dat er in Nederland geschrokken gereageerd is op mijn blote schouders bij de Marokkaanse kapper (foto), maar ik kan iedereen verzekeren dat dat geen probleem was. Het betrof een kappersschool, waar het beslist niet aanstootgevend was om blote schouders te hebben en bovendien was Ouerzazate een moderne stad waar Marokkaanse vrouwen soms ook Westers gekleed gaan en waar veel toeristen komen.
Nu inmiddels beland in een internetcafe in Guelmim. Reacties gelezen en Leuk om te horen dat Agib hier in de buurt is. Een mijnenproject? Hoe zit dat? Wat doet hij dan precies?
Vanmiddag nog met Martha, Bart, Jose en Ben een spannende taxirit gemaakt door Guelmim. We hadden gehoopt een bekende oase in de buurt te bekijken, maar de taxichauffeur was het spoor bijster en na 3 rondjes door Guelmim waarbij hij ettelijke keren uitstapte om de weg te vragen moest hij ons onverrichter zake weer bij het busstation afzetten.En geld hoefde hij ook al niet meer
Morgen met onze aangegroeide fietsgroep weer door langs de kustweg naar beneden, hopelijk met het windje in de rug.
O ja, als iemand nog wat fotoruimte kan regelen voor op de blog, dat zou ik erg fijn vinden. Lieve groetjes
Alice
Van Tata naar desert 1 en desert 2
Vrijdag 1 oktober 2010
Van Tata naar 'desert 1' .
Vanmorgen om half 5 gewekt. Het is soms zo warm midden op de dag dat het ons beter lijkt om nog vroeger op de fiets te springen. Dat betekent dus 's avonds vroeger naar bed en of dat gaat lukken??
Tata was een mooi stadje. En zelfs de burgemeester kwam nog even langs om kennis te maken. Hij was geïnteresseerd in het onderwijsproject en wilde ook wel iets soortgelijks voor zijn eigen stad. Rolf heeft kaartjes uitgewisseld met hem.
En ja, de route gaat vandaag dus naar 'desert 1'. We hebben daar wel een bepaalde voorstelling bij, maar weten niet precies hoe Teun, die de route inelkaar gezet heeft, het precies bedoeld heeft.
De plek `desert 1` zijn we uiteindelijk voorbijgefietst. In de verte zagen we een dorpje liggen waar we eerst een kijkje wilden nemen. Het leek een dorp van klei. Geen moderne gebouwen meer ineens en de inwoners leken donkerder gekleurd. Veel nieuwsgierige kinderen die ons steeds weer naar onze namen vroegen en om pennen ('stylo's'). We hebben even wat gedronken en onze weg vervolgd. Nadat we ook nog een markt bekeken hebben, vonden we een paar km verder een plek waar we wat in zagen. Wel wat ver van de weg, zodat we met gevaar voor onze fietsbanden en oversteek moesten maken. Resultaat: één lekke band voor Fred.
Maar, de kampeerplek was prachtig. We konden bijna allemaal onze tent kwijt onder een boom(pje) en met name de mannen gingen al snel op tuk. (Om kwart voor vijf worden ze meestal weer vanzelf wakker want dan mogen ze één biertje (op rantsoen, want bier kan je hier nergens meer kopen).
De volgende dag weer vroeg op en in het donker je tentje afbreken. Voor mij geen eenvoudige opgave door mijn kippige ogen en de batterijen van m'n hoofdlamp (wat een uitkomst. Nooit geweten dat ik daar zo aan gehecht zou raken) begonnen behoorlijk op te raken.
De weg naar kamp 'desert 2' zou een pittige tocht gaan worden met veel wind tegen en een venijnige berg aan het eind, maar daarover de volgende keer meer.
O ja, Hayat, ik heb inmiddels half Marokko een salaam van je gebracht. Hij is overal goed ontvangen. J
Ennuuhhh, redden jullie het een beetje zonder mij daar bij Evean? Ik mis jullie wel hoor (echt!), maar vind het toch niet erg om nog even door te fietsen. JJJ
Nel, je gelukspoppetje leeft nog steeds. Ik zorg goed voor ‘m.
Zéér warme groetjes vanuit Marokko (Guelmim)
Alice
Les Dattes Tissint en de herdenking van Co
Van Ouarzazate naar Les Dattes
7 uur vertrek vanuit Ouarzazate. Gisterenavond nog gegeten in de stad, wat niet eenvoudig was omdat de halve groep nog aan de diarrhee is en het moeilijk vindt om iets veiligs te kiezen. De aangeboden druiven gaan ook nog een keertje terug naar de keuken om ze te laten spoelen met mineraalwater. En..... appelsap met prik is de nieuwe ontdekking van de groep.
Vroeg weg dus weer na nog even een extra belletje naar de plaatselijke bakker die het brood om 6 uur zou brengen. Uiteindelijk lukt alles weer.
Vandaag was het extra belangrijk om op tijd te vertrekken omdat we om half 9 Co zullen herdenken. Tegelijk met de dienst in Nederland om half 11.
De truck en de Nissan gaan vooruit om een geschikte plaats te vinden.
De herdenkingis erg mooi. Alles heel eenvoudig in de mooie natuur en door Johan geleid.
De route is deze dag ook prachtig. Gelukkig weer heel afwisselend en groots.
De camping met herbergje is heel authentiek Berbers. Een kleine woning vol met zelfgeweven tapijten en tassen. Allemaal kleurrijk. De kindertjes van het echtpaar liepen rond en schoven gezellig bij ons aan. Ik kreeg nog even een baby in m´n armen gedrukt toen zijn moeder voor ons wat kleden ging uitrollen. We slapen met z´n vieren naast elkaar tussen de tapijten.
Vanavond kwam de eigenaar na ons eten met een blad vol mintthee en hulde ons één voor één in Berberse gewaden. Hij leek er zelf veel plezier in te hebben en dronk later nog een hollandse thee met ons mee en vertelde over zijn leven hier. Met een beetje Frans en Engels kom je een heel eind.
Hij vond wel dat we een makkelijk leventje hadden dat we zomaareen lange tijd vakantie konden krijgen, waarop we hem geprobeerd hebben uit te leggen waar we mee bezig zijn.
Door dit alles is het toch weer laat geworden en stop ik voor vandaag met schrijven.
En........, hier boven op de berg dus geen wifi dus dit verhaaltje sla ik voorlopig even op.
De vrouw des huizes heeft beloofd voor morgenochten 30 broden te bakken. Ik ben benieuwd of dat allemaal gaat lukken.
Liefs, Alice
Van Les Dattes naar Tissint
Vandaag gaan we voor het eerst `wild camperen`in Tissint`. Het wordt 135 km fietsen vandaag. Fred en Rolf voelen zich nog steeds niet top maar beginnen toch aan de tocht. Fred haakt halverwege af en dat had Rolf beter ook kunnen doen bleek later, want hij moest het laatste stuk geduwd worden door Herman.
Toch waren we erg blij dat hij mee was want we werden vandaag twee keer aangehouden door de Marokkaanse politie die wilden weten waar we vandaan kwamen en waar we naar toe gingen en Rolf is onze `responsible` dus konden we hem niet missen. We hebben niet precies kunnen achterhalen wat nou de bedoeling was van deze controle, maar we mochten vrij snel weer door.
We hebben vandaag echt de Atlas achter ons gelaten. Daarna kwamen we echt in een woestijn terecht, richting Westelijke Sahara. Het was erg heet (35+). Veel kamelen (dromedarissen) gezien en gefotografeerd. Eentje was behoorlijk tam en kon door Herman geaaid worden. Hij klopte hem op z'n rug waarbij wel wat stof los kwam.
Uiteindelijk dus in Tissint, aan een rivier met stroomversnelling waar verschillenden het water indoken. Er was discussie over het wel of niet zwemmen. Liever in Afrika niet, maar dit is Marokko, beetje een grensgeval en het water stroomt goed (?????)
Bart en Martha zijn al in Marokko hoorden we net. Zo juist geland op Agadir en fietsen naar ons toe.
Het was weer een kort stukje, maar meer tijd zit er helaas niet in. Op één of andere manier kom ik tijd te kort. Het lijkt thuis wel! Je wilt niet weten waar we het allemaal zo druk mee hebben; 5.15 uur opstaan, tent afbreken, spullen inpakken en weer in de truck, ontbijten om 6.30 uur, zorgen dat je weer 3 liter water in je bidons hebt, lunchpakket maken, muslirepen en drinken in je fietstas, jezelf ergens nog een beetje wassen, aankleden en dan zo snel mogelijk op de fiets (7 uur), dus jullie begrijpen dat er weinig tijd overblijft voor wat anders. Ik zit hier nu ook weer in m'n eentje te typen. Iedereen is naar bed. Ook eigenlijk net als thuis, ben ik ook altijd de laatste.
Groetjes
Alice