Samba en Celine Dion in Senegal
05 nov. 2010
🇸🇳
vanuit Senegal
Senegal
Vandaag een makkelijke fietsdag gehad. Of begint het Afrikaanse wegdek misschien te wennen? We hadden niet veel wind, asfalt (wel met héél veel gaten) en de zon bleef verscholen achter de wolken.
We hebben dan ook extra kilometers gedraaid vandaag en inmiddels weer een mooie wildkampeerplek op de Senegalese savanne.
Dat was afgelopen twee dagen wel anders. De N3 bleek wat onbetrouwbaar. Hij begon met gravel waarna hij overging in een paar kilometer prachtig asfalt, maar daarna hield het begaanbare wegdek het
helemaal voor gezien en bleef het een zandpad gedurende 110 kilometer (gevoelsafstand 600 kilometer volgens Gerie).
Eigenlijk was het een mooie surviveltocht. Het werd een uitdaging om op je fiets te blijven zitten tot je er soms slap van het lachen afviel. Na een uur of 1 ´s middags werd de stemming minder
omdat het toch wel erg warm werd )rond de 40 graden'. Het kostte dan ook veel uitvallers. Toch vond ik het echt Afrika en had ik het niet willen missen!
Verder leren we veel van Adama. Hij is zo enthousiast en vertelt veel over allerlei gebruiken, eetbare planten etc... Hij heeft ook meteen veel contact met de Senegalezen die steeds nieuwsgierig
komen kijken wat voor groep mensen wij zijn. Er worden hier bijvoorbeeld veel Bissap bloemen, witte en rode geoogst waar sap van gemaakt wordt een een soort bouillon.
We staan op dit momen weer op een mooie plek waar vanmiddag de herders met hun koeien en schapen voorbij kwamen. Ook de dorpsoudste kwam net nog op zijn ezelkar even langs om kennis te maken. Hij
was vriendelijk maar vond het eigenlijk niets dat wij hier kampeerden. Hij had ons liever in zijn dorp ontvangen. Het zou misscjien gaan regenen.
Gisteren de rustdag in Ourosogui doorgebracht in een hotel. Daar aangekomen zaten we even in de tuin waar een aantal vrouwen bezig waren eten te maken voor een naamfeest voor een pasgeboren baby.
Ik kreeg hierover uitleg van een 17/jarige jongen, Samba, die vanaf het binnenkomen in het stadje bij me in de buurt bleef omdat we meteen met elkaar in gesprek kwamen. Ook hebben we samen nog even
eeen nummertje van Celine Dion gezongen, begeleid door zijn mobieltje.
Morgen hopen we na 70 km de grens met Mali te bereiken. Ik ben benieuwd of dat weer heel anders wordt.
Meloenentijd...
04 nov. 2010
🇲🇱
vanuit Mali
Donderdag 4 november
Mali - Diema
Vandaag weer 120 km gefietst. We hebben nu weer vertrouwen gekregen dat we het binnen de tijd gaan halen tot Bamako. Na een paar dagen dat er fietsers afvielen door de warmte en voortijdig met de
Nissan naar de kampeerplek gebracht werden, gaat het nu voorspoedig. Vandaag stapte alleen Martha in de auto omdat ze echt ziek was. Ook Addy voelde zich niet goed maar heeft het net gered.
Diema was een leuk dorpje. Echt Afrikaans en dus lekker chaotisch (zie foto's.) We hadden vandaag niet veel fruit mee en gelukkig zagen we een paar dames met grote schalen bananen op hun hoofd en
er bleken gelukkig ook nog appels onder te liggen. Allemaal een banaan en een appel en hup weer op de fiets!
Op de kampeerplek weer veel nieuwsgierige kinderen. Gerie pakte een voetbal en meteen ontstond er een enthousiast voetbalspelletje. Gerie in haar lange rok deed niet onder voor de dorpsjeugd. (zie
filmpje)
Morgen komen we dus aan in Katie, even voor Bamako. Net hoorde ik van Floor dat we om een uur of 1 opgevangen zullen worden in Katie door Johan Wachters, die al vele jaren in Mali werkt voor
technisch onderwijs en ook gesponsord word door veel mensen in Nederland. Dhr Wachters is getrouwd met een Malinese en zij hebben ons voor morgen een lunch beloofd. Ook kunnen we op hun terrein
kamperen.
Gelukkig voor ons is het hier de tijd van de meloenen. Bijna iedere dag kopen we langs de weg deze enorme watermeloenen en we fietsen er super op!
Een domper is wel dat Kees misschien wil stoppen met de tocht om diverse redenen. Daar zal uiterlijk zaterdag meer duidelijkheid over komen. Erg jammer nu Burkina in zicht komt.
Wildkamperen, 3 (fiets)dagen voor Bamako en een mooie cola-stop
02 nov. 2010
🇲🇱
vanuit Mali
Mali dinsdag 2 november
Vandaag weer een mooie fietstocht richting Bamako. Nog 3 dagen fietsen voordat we daar aankomen. We gaan daar logeren op een terrein, geregeld door Johan Wachters, een bekende van Floor die werkt
voor een ontwikkelingswerk organisatie. Het zal niet in Bamako zelf zijn, maar in Katie, een stadje 20 km voor de hoofdstad. Waarschijnlijk zullen we een taxi gaan regelen voor een stadsbezoek.
het landschap hier in Mali is mooi, maar veel van hetzelfde, glooiend savanne landschap met af en toe kleine dorpjes waar we doorheen fietsen. De dorpjes bestaan uit een paar huisjes en/of hutjes.
Veel huisjes zijn gecombineerd met een soort winkeltje of een werkplaats in de buitenlucht. In onze ogen is het vaak erg rommelig, veel auto-onderdelen waar de donkere mensen helemaal in wegvallen.
Vanmiddag ook weer een leuke colastop (een hutje waar een koelkast in staat waaruit kleine flesjes frisdrank verkocht worden.) Een groep mannen waren met elkaar in gesprek en boden ons een
zitplaats. Dielof en Floor schoven meteen aan tussen de groep dorpsbewoners alsof ze nooit anders gedaan hadden. Er lagen ook een paar hoopjes vruchten op de grond. Ik vroeg aan één van de mannen
wat het was en het bleken guaves te zijn. Ik had geen idee hoe je die moest eten waarop de man het even voordeed. Lekker fris, een soort kruising tussen een tomaat/avocado/passievrucht. Ik heb
meteen zijn hele voorraadje maar gekocht. Zoveel fruit is hier niet te koop.
De kinderen van het dorp waren weer erg nieuwsgierig en kwammen weer met z'n allen kijken wat een rare witte mensen wij waren. Vaak roepen ze langs de weg iets van witte! witte! og misschien
bedoelden ze 'bleekscheet!'. 'Toebaboe, toebaboe! La blanche, la blanche!'. Ook moesten ze alles even aanraken.
Ook weer een mooie wildkampeerplek aan de kant van de weg. (weinig gaten gelukkig vandaag. Gisteren pakte ik ze allemaal)
Morgen weer om 6.30 uur op de fiets naar Diema. een gehuchtje 125 km verderop. Burkina komt al een beetje in zicht!
Welteruste.
Spreekuur bij zuster Klivia ....
01 nov. 2010
🇲🇱
vanuit Mali
Maandag 1 november 2010
Van Kayes richting Bamako (Mali)
Vandaag om 7.30 uur op de fiets (te laat). We willen donderdag graag in Bamako, de hoofdstad van Mali zijn, dus afgesproken iedere dag 12o ä 125 km te gaan fietsen. In Bamako willen we graag onze
rustdag houden.
Gisterenavond was het erg gezellig. Met een paar nog even nagezeten met als gevolg dat het 0.00 uur was dat ik naar mijn tentje ging. De meesten al naar bed en dan is het heerlijk om zo onder de
sterren te zitten.
Vandaag moest ik dat bezuren, want ik was niet vooruit te branden en ik reed in ieder gat in de weg. Het was sowieso een zware, warme dag met zowaar ook weer een paar bergjes. Er waren dan ook weer
een aantal uitvallers die opgehaald werden met de Nissan. Ben vond dit geen probleem. Hij redt graag mensen.
Inmiddels hadden Trudi en Kees alweer een mooie plek gevonden onder een paar oude baobab bomen.
Tegen de tijd dat ik mijn tent ging opzetten was het al donker. Na aankomst op de kampeerplek en een paar bekers thee ben ik nl in slaap gevallen in een stoeltje bij de truck. Daarna weer diverse
mensen verbonden. Ben had een paar grote blaren, waarvan eentje stuk en Trudi is een paar dagen geleden op het zandpad lelijk gevallen. De laatste dagen lijkt het een echt spreekuur (ha ha)
Na het 'spreekuur' hebben Gerie en ik elkaar nog even geëpileerd onder de Baobab (Adama zei dat we vrouwen met een baard waren). Kortom het was nog een drukke middag na de fietstocht.
Vanavond is er verder in de subgroep nog stevig gediscussieerd over het zo nodig aanpassen van de routes, in ieder geval de dagafstand omdat we steeds zoveel uitvallers hebben. De uitslag heb ik
nog niet, maar we starten in ieder geval eerder in verband met de warmte en we bepalen morgen na 75 km hoe lang we doorgaan en wat iedereen aankan.
Over het wevervogeltje en de macht van een vrouw
24 okt. 2010
🇲🇱
vanuit Mali
Dagverslag van zondag 24 oktober 2010
Afstand: 80 km
Van Diourbel naar Deali (Senegal)
Vandaag is het zondag en op alle zondagen krijgen we allemaal een kaart van Johan met daarop een tekst waar je, als je dat wilt, over na kunt denken. Soms is het een tekst waar je wat mee kan, een
andere keer moet je drie keer lezen voordat je hem begrijpt of je legt hem weg met een `mmmmmmmmm` omdat het je niet zoveel zegt, maar vaak lijkt het wel of de betreffende tekst speciaal voor jouw
bedoeld is.
Meestal hou je de tekst voor je zelf,maar omdat ik vandaag het verslag schrijf, vind ik het leuk om de tekst met jullie te delen.
Op mijn kaartje stond vanochtend ' Ik luister naar de taal van mijn emoties'. Nou is dat meestal de enige taal die ik spreek, dus dat kwam mooi uit.
Neem nou gisterenavond nog toen we het hadden over het zwaaigedrag van de fietsers naar de Afrikaanse voetgangers, ezelkarberijders, schapenhoeders, waterdragers etc... en vise versa. Ik schoot
tijdens de evaluatie even uit mijn slof omdat ik het persoonlijk leuk vind om te zwaaien, gewoon bedoeld als groet en vanuit mijn enthousiasme voor dit mooie land. Ik weidt er verder niet over uit,
maar de meningen waren wat verdeeld waardoor mijn emoties gingen borrelen en ik niet zo aardig uit de hoek kwam. (sorry).
Verder speelde de emotie vandaag een grote rol bij een groepje gelovige mannen die ons aanhielden in de plaats Touba, waar we vandaag doorheen fietsten. Het was ons al opgevallen dat er veel
moskeeën in de stad stonden. De één nog groter dan de andere. De mannen, als traditionele moslims gekleed, versperden de weg en maakten op een bozige manier duidelijk dat we niet door mochten
fietsen. Onze mannen in fietskleding, dat was geen probleem, maar de vrouwen mochten met die blote fietsbroek-knieën niet langs de moskee die even verderop stond. Via een omweg van vijf km kwamen
we later gelukkig weer op de goede weg uit. De alternatieve route werd ons gewezen door één van de mannen die ons voorging op zijn brommer. Hij dirigeerde ons met een wegwerpgebaar de gewenste
straat in.
Maar nu genoeg over emoties al is dit wel een continent dat veel emoties oproept. Het mooie groene landschap hier in Senegal. de enorme hectiek in de steden, de mensen die weer zo heel amders
reageren dan in de Noordelijker gelegen landen en de dieren die we, al fietsend, om ons heen zien.
Zelf weet ik daar niet zoveel vanaf, maar regelmatig krijg ik al fietsend les van medefietsers die hun kennis vaak heel beeldend kunnen vertellen, zoals Addy vandaag vertelde over het
wevervogeltje, waarvan we bomen vol nestjes zagen. De nesten worden door de mannetjes gemaakt, waarna ze door de vrouwtjes gekeurd worden. Het wil wel eens voorkomen dat het nest zo'n keer of drie
afgekeurd wordt en het vrouwtje trekt het dan ook gewoon weer uit elkaar!!!!
Nou lijken mensen vaak veel op dieren, dus Lex, pas maar op als ik weer thuis ben!
Verder leren we natuurlijk iedere dag wel iets van Bart op vogelgebied. Vandaag mocht ik de Glansspreeuw door zijn verrekijker bewonderen. De vogels gaan er steeds exotischer uitzien met mooie
kleuren.
En, o ja...., Addy en Joyce hebben vandaag de eerste apen gezien. Addy kon hem ook goed nadoen.
Wat het fietsen betreft moeten we nog een beetje wennen na onze doorstart in Dakar. De fietsgroep is natuurlijk veel groter geworden. In plaats van de zeven fietsers waamee we in Marokko begonnen,
fietsen we inmiddels alweer met z'n vijftienen. Op de drukke wegen hier in Senegal (al het verkeer gaat over die tweebaans weg: voetgangers, enorm zwaarbeladen vrachtwagens, bussen, ezelkarren die
als een soort busje mensen vervoeren, allerlei andere soorten busjes die mensen vervoeren t/m de buitenkant beladen, paard en wagen enz....) en het soms gaterige wegdek is het weer opnieuw zoeken
naar de meest veilige manier van fietsen. Wanneer is het beter achter elkaar te fietsen en wanneer juist twee aan twee?
En dan natuurlijk de warmte, zo rond de 40 graden, is voor menig Afrikaganger nog wel een beetje wennen.
Wat voor mij persoonlijk ook nog een beetje moet wennen dat zijn de beesten, of in ieder geval de wetenschap dat ze er zijn. Plassen achter een bosje verplicht je toch wel eerst tot ernstig
speurwerk naar slangen, 10 cm grote woestijnsprinkhanen met hun lange, scharnierende poten en ook kan het zijn dat je tijdens zo'n sanitair moment opgeschrikt wordt door een enorm Senegalees rund
dat langs galoppeerd. (Ze zijn wel erg mooi die koeien hier)
Maar ook nu terwijl ik op deze zondagavond mijn verslagje zit uit te typen in m'n tentje, leek het even of een groot beest (een aap?) zich tegen de achterkant van mijn tentje nestelde... En dan
natuurlijk alle insecten nog die 's avonds om je hoofdlampje zoemen.
Nog een paar weetjes:
Het is opvallend hoe mooi veel vrouwen er uitzien hier in Senegal. Zelfs als ze met hun gewone dagelijkse dingen bezig zijn, zien ze eruit alsof ze naar een feestje gaan.
Het is een beetje triest maar Johan is met 4 lekke banden in 2 dagen Fred voorbij gestrreefd in het 'lekke-banden-klassement'. Dit is waarschijnlijk te wijten aan die irritante kleine doorntjes
waar gisteren de grond mee vol lag en waar we er later allemaal een stuk of 10 van uit onze buitenbanden peuterden.
De dode zorilla (geen gorilla) op de weg. Dit is een soort groot stinkdier.
De ondraaglijke stank van een paar septictanks op vrachtwagens die gewoon langs de kant van de weg geleegd werden
Tijdens een fietspauze is het soms lastig om aan de weet te komen wanneer we nu echt vertrekken. 'Jongens we gaan weer! Wacht even, ik ben me nog even aan het insmeren. Gaan we nou? Nee, ik wacht
op jou omdat je nog aan het smeren bent!
Alice
Afscheid van Momo, de supernetwerker en zijn "neven".
19 okt. 2010
🇲🇷
vanuit Mauritanië
Dinsdag 19 oktober 2010
Tweede poging Nouadhibou - Nouackshot
Het is nu 12.30 uur en we zijn weer terug op het vliegveld van Nouadhibou. Er was even gedoe over het betalen van de taxi's en het geven van wel of geen fooien, maar we zijn er weer uitgekomen.
Vanmorgen nog even naar de souk (markt)waar ik een leesbril heb aangeschaft. Het kostte wat moeite om er te komen door alle wateroverlast van gisteren. Heel Nouadhibou was zijn huizen aan het hozen
en alle huisraad lag buiten te drogen. Het ws opvallend hoe vrolijk iedereen er onder blaaf. Sommigen maakten er zelfs een waterfeest van en kinderen hadden opeens een zwembad. Anderen wilden graag
gefotografeerd. Eén van de jongens ging daar zelfs voor terug het water in!
Nu dan echt afscheid van Momo en zijn handlangers. Wel heeft hij nog geregeld dat we in Nouackshot weer een onderkomen hebben en hij heeft nog voor ons gebeld met de truck en de Nissan. Daar was
alles, ondanks het slechte weer, goed gegaan. Ze stonden al vlak voor de grens met Senegal. Afwachten hoe dat gaat verlopen.
De tumtummetjes van Trudi hebben we gedeeld met onze medereizigers en kinderen op het vliegveld van Nouadhibou. Trudi 2 zou toch weer nieuwe meenemen vanuit Nederland naar Dakar, dus ze konden op!
Koffie drinken op vliegveld Nouadhibou: Man met tulband opent een hokje. Zegt, willen jullie koffie? Voulez vous de café? Ja, dat willen we. Haalt een bakje water bij het wastafeltje van de
toiletten, kookt dit in een theeketeltje en roept ons als het klaar is. Wij bedienen ons verder zelf met de nescafé, melk en suiker in echte kopjes en schoteltjes. Volgens mij van thuis meegenomen.
Donderdag 21 oktober
In Nouackshot opgehaald door Jek, een vriend (neef?) van Momo. We waren blij dat hij er was en de herberg was mooi, maar Jek zelf was lang niet zo 'cool' als Momo. Hij bleef steeds om ons heen
hangen en vroeg uiteindelijk zelfs om kadootjes.De auberge was mooi en had een groot dakterras. Hij zorgde die avond zelfs voor een biertje en een wijntje, waar hij voorzichtig wat bij meedronk.
Eigenlijk mocht hij dat niet vanwege zijn geloof.
Na een kort maar hevig kussengevecht op de slaapzaal waar we met z'n allen sliepen, gingen we vroeg naar bed. De wekker zou alweer om 2.45 gaan omdat we om 4 uur weer op het vliegveld moesten zijn.
In Dakar aangekomen wilden we een taxi regelen. Dit bleek niet zo eenvoudig. Echt, de sfeer is hier volkomen anders dan in Mauretanië. Daar moesten we ook wel onderhandelen met de taxichauffeurs,
maar hier sloegen ze elkaar bijna de hersens in.
Vrijdag 22 oktober
Opgestaan in hotel Al Baraka in Dakar waar we gisteren enthousiast zijn binnengehaald door de Afrika-fietsers. Heel bijzonder om zo samen te komen ver weg in een grote, chaotische, Afrikaanse stad.
Afgelopen nacht met z'n drieën op de hptelkamer. Gerie kwam José en mij vergezellen. De dag die daaraan vooraf ging verliep niet zo best omdat Gerie in een zee-egel trapte, waardoor we 's avonds de
naalden nog uit haar hiel moesten peuteren en ik mijn bril liet wegspoelen aan een strandje in Dakar.
Ook met het inklaren van de truck verliep het niet goed. Het zou een paar dagen duren voordat hij vrijgegeven werd. Daar is veel geduld voor nodig geweest. Gelukkig hebben we Adama mee die de taal
van het land spreekt en de gewooonten kent.
Twee grensovergangen en de onvoorspelbare N3 van Senegal....
17 okt. 2010
🇲🇱
vanuit Mali
Zondag 17 oktober en maandag 18 oktober 2010
Hallo lieve allemaal,
Hieronder nog wat verslag van bovenstaande data. De verslagen komen zo een beetje door elkaar, maar dat heeft te maken met de korte momentjes dat ik in de gelegenheid ben om dit blog een beetje bij
te werken. Meestal typ ik de verslagjes van te voren op de laptop en als we dan even wifi of een internetcafé hebben is ;e;en en ander snel gecopiëerd.
Tijdens de vliegtuigreisjes om Mauretanië te omzeilen had ik helaas de laptop niet mee en heb alles dus op papier gezet. Dat moest dus allemaal overgetypt en dat is voor een 2-vingerige typster
niet eenvoudig.
Trouwens allemaal bedankt voor de leuke reacties. Je kan ook reageren op de Burkina-website, dan hoor ik de reacties eerder vanwege de satelietverbinding ( www.fietsenvoorburkina.nl )
Ennuuuh, ja Marion, die gaten kan zelfs ik nog zien zonder bril. Lex dacht dat deze foto's in scene gezet waren. maar dat is echt niet zo. Het is echt de N3 en de vrachtwagen en Nissan hebben deze
route ook genomen. Er was geen andere in de buurt. Chauffeur en bijrijders kwamen er ietwat gekneust uit aan het einde van de dag.
Nou, hier dan de achterstallige verslagen vanaf de grensovergang Marokko - Mauretanië tot aan Dakar.
Zondag 17 oktober 2010
De grens van Marokko naar Mauretanië
Het heeft 'slechts' 5 uur geduurd. Om 9 uur 's ochtends zou de grens opengaan en omdat we ongeveer op de grens logeerden, stonden we om die tijd ook klaar. De Nissan hadden we de avond ervoor al in
de rij gezet met het idee de volgende dag de truck er voor te laten, zodat we de wachttijd zouden omzeilen. Vandaag bleek dat overbodig omdat de vrachtwagens in een andere rij moesten staan.
Uiteindelijk, 5 loketten verder alleen al aan Marokkaanse zijde, konden we het 'niemandsland' betreden richting Mauretanië. Dit is met recht een niemandsland waar ook niemand zich verantwoordelijk
voor voelt. Het is ruim 4 km lang. Geen wegdek, maar woestijnzand plus rots, héél veel autowrakken, een paar loslopende kamelen en verder veel vuil. Ook werden we gewaarschuwd voor mijnen. Dus niet
te ver van de aangegeven route. Maar omdat er niet echt een weg was, vonden we het wel een beetje spannend. Goed kijken maar waar anderen ook gereden hebben (sporen).Even later, na ook diverse
loketten aan Mauretaanse kant, konden we om kwart over 2 eindelijk weer op de fiets.
Nog 60 km naar Nouadhibou in Mauretanië. Daar hadden we voor de volgende dag een vliegtuig geboekt om 500 km te overbruggen naar Nouackshot, de hoofdstad van Mauretanië. Van daaruit zouden we dan
het vliegtuig nemen naar Dakar in Senegal. De truck en Nissan zouden met Fred, Kees, Ben en Dielog Mauretanië doorrijden. Dit alles voor onze veiligheid. Maar het zou iets anders verlopen....
Bij de Mauretaanse grens stonden veel mannen die hun diensten willen aanbieden. Soms willen ze sigaretten of telefoonkaarten verkopen of ze proberen of ze spullen van ons kunnen krijgen, zoals de
douanebeambte die wel wat in Bart zijn broek zag. Die wilde hij graag hebben. En drank is ook een gewenst artikel, het liefs whiskey (hoezo moslims?
Met één van de jongens daar kwam ik een beetje in gesprek. Hij wilde graag weg uit Mauretanië. Of hij een tijdje bij mij kon logeren in Nederland. Wie weet zou hij dan met een Nederlandse vrouw
kunnen trouwen enz.... Toch klonk hij serieus over de weinige mogelijkheden in zijn eigen land. Het zou voor hem veel geld kosten om het land uit te komen, dus waarschijnlijk een utopie. Stel dat
het hem ooit zou lukken, dan zou hij zeker niet teruggaan naar Mauretanië. Wel wilde hij zijn familie dan geld sturen.
Door de 'grensjongens'' werd ook gevraagd waar wij zouden logeren. We lieten de naam 'Momo' vallen (Bart had via internet thuis een auberge 'Sahara chez Momo' geboekt) en ze zeiden hem goed te
kennen (worden we niet voor de gek gehouden?).
Ze begonnen te bellen en ja hoor, even later werd Momo afgeleverd. Een grote, donkere, goedlachse man, die meteen de leiding leek over te nemen.
Onder begeleiding van truck en Nissan fietsten we de 60 km naar Nouadhibou met Momo voorin de Nissan. Af en toe zagen we zijn grote zwarte hand zwaaien vanuit het raam.
Het fietsen door Nouadhibou was een evenement. Een drukke hoofdstraat met overal loslopende geiten, allerlei ambachten half op straat. Een garagebedrijf met mannen, nog zwarter dan ze al waren door
olie en smeer dat ook tot ver buiten de garage in wegdek en woningen getrokken leek te zijn.
'Chez Momo' bleek een sfeervolle plek. Een woning die half overdekt en half open was. Momo regelde meteen thee in kleine glaasjes (mierzoet), frisdrank en popcorn. Alle kinderen uit de buurt keken
toe hoe wij, de fietsers, truck en Nissan achter een groot blauw hek verdwenen.
Die avond aten we super grote gamba's met rijst en saus, door 'mevrouw Momo bereid, zittend in een hoekje van hun dakterras boven op het huis. Het was heerlijk! Na het eten nog even een
wandelingetje door de donkere straten. Waar waren nou die geiten allemaal gebleven? Het begint te regenen en we besluiten snel terug te gaan.
Een lekker bedje heb ik hier. Sommigen ook met een matje op de grond. De mannen opgesplitst in twee groepen. Dielof, Fred, Kees en Ben gaan morgen de auto's vervoeren naar Dakar. Ze hebben een gids
gevonden die hen wil begeleiden. Johan, Rolf, Herman en Bart blijven samen met de meiden in de auberge om de volgende dag met het vliegtuig naar Nouackshot te vliegen dat 500 km verderop ligt.
Even voel ik 's nachts weer gerommel in m'n buik. Zou het eten goed vallen? Normaal maak ik me daar nooit zo'n zorgen over, maar ik heb hier gemerkt hoeveel kracht het van de ene op de andere dag
uit je zuigt en ik moët fietsen! Als het echt niet gaat kan je in de truck meerijden, maar er is niet veel plaats en ik wil me ook niet snel laten kennen. (daar hebben we allemaal wel een beetje
last van)
Inmiddels is het de volgende dag, 18 oktober. Na een ontbijt van stokbrood en croissants, kwamen we iets voor tienen op het vliegveld waar we om 12 uur zouden vertrekken.
Helaas is erwat mis gegaan met de boeking want we stonden gepland voor het vliegtuig van 10 uur. Dat gingen we dus niet meer redden! Op onze tickets stond toch echt 12 uur (?) Bart en Rolf zijn
toen met Momo, hij is echt een held, naar een reisburootje gegaan om alles om te boeken, inclusief de vliegreis van Nouackshot naar Dakar die nu natuurlijk ook een dag later werd.
Dit alles moest nog steeds doorgegeven worden aan onze contacten in Nederland, maar...... er is nergens bereik. En tot overmaat van ramp is hier inmiddels ook alle stroom uitgevallen, omdat het zo
hard is gaan regenen dat heel Nouadhibou aan het overstromen is.
Momo, mevrouw Momo en een aantal vrienden zijn constant aan het hozen. Inderdaad, we zijn nog maar voor een extra nachtje terug in de auberge van Momo.
En ook wij pakken af en toe de bezems om ze af te lossen. Vanaf het dakterras komen iedere keer hele watervallen de trap af. We hebben in de toegang naar de slaapkamers een soort waterkering
gebouwd, waardoor het water gelukkig via wéér een trap naar beneden en naar buiten stroomt.
Tijdens onze gijzeling hier in de auberge heeft mw Momo toch nog een lunch voor ons weten te maken in haar keukentje van 2 vierkante meter. Stokbrood, omelet en salade van komkommer, tomaat, ui en
paprika. Wat? Salade? Uuuuuuhhhh......, gaan we daarvan durven eten? IJs, ijsklontjes en salade zijn verboden voedsel voor ons westerlingen. Maar deze heerlijke, grote bak salade kan je toch niet
zomaar terug sturen? Dus we besluiten het risico te nemen en ik kan inmiddels vertellen dat het goed is afgelopen.
Ondertussen heeft ook de water toevoer het begeven en siepelt er door ramen, muren en daken het water.
Momo zelf heeft nog nooit meegemaakt dat het zo erg regende met zo veel wateroverlast. Door onze raampjes zien we dat de inwoners van Nouadhibou al tot hun enkels in het water lopen wat geen kant
op kan.
Ondertussen maken we ons ook zorgen om de mannen die vanmorgen met de auto's vertrokken zijn, richting Nouackshot. De weg daarheen is erg slecht en volgens Momo wordt daar nu niet op gereden. We
kunnen op dit moment geen contact krijgen met ze dus het blijft nog onzeker.
In ieder geval is nu afgesproken om morgen weer te vliegen en overmorgen om 6 uur 's ochtends vliegen naar Dakar.
Ik vergeet nog te vermelden dat de taxirit ook erg spannend was met al dat water richting vliegveld. De ruitenwissers deden het niet dus deed de chauffeur af en toe het raampje open, nam zijn pet
van z'n hoofd en maakte daar een klein stukje van zijn raam mee schoon. Hij lachte daarbij even vriendelijk naar ons.
- De omelet werd opgediend met de woorden 'Les fils des poules' (de zonen van de kippen. Ha, ha)
- Momo heeft vele neven. Bij ieder probleem toverde hij wel een neef tevoorschijn vanuit zijn uitgebreide netwerk. Dit werd in de fietsgroep dus een gevleugelde z
Overnachten aan de Mauretaanse grens
16 okt. 2010
🇲🇦
vanuit Marokko
Zaterdag 16 oktober
De laatste dag in Marokko
De laatste keer wakker worden in de Marokkaanse Westelijke Sahara op één van de mooie `wild kampeerplekken`. Fred heeft weer gezorgd voor vers brood bij het benzinestation van 10 km verderop.
Om 7 uur zitten we weer op de fiets om ongeveer 90 km te fietsen naar de Mauretaanse grens waar we eigenlijk van plan waren om nog één nacht wild te gaan kamperen. Dat was best spannend omdat er
toch gewaarschuwd wordt voor mijnen in dat gebied. Uiteindelijk konden we (gelukkig) overnachten in een soort hotel bij een benzinepomp en tevens grensovergang. De grens was dicht en zal pas de
volgende ochtend om 9 uur weer opengaan. Morgen kunnen we dus uitslapen tot 7.30 uur!
Trudi had de kamers geregeld en we zouden met de 5 meiden op een tweepersoons kamer slapen. Een paar matjes erbij uitgerold en slapen maar. Even later bleken de mannen toch over véél meer ruimte te
beschikken en ik besloot daarop bij Fred en Johan in te trekken, waar ik zelfs een echt bed kreeg omdat Fred aanbood op een matje te slapen. Dat sloeg ik natuurlijk af, maar er was geen ontkomen
aan.
Trudi en Ben hadden inmiddels onze keuken al geïnstalleerd in de restauratie van het pompstation, maar dat ging de eigenaar toch te ver. Er kan veel in Marokko, maar er zijn grenzen.
Toen maar veel patat besteld voor vanavond. Daar kan niet veel mis mee gaan.
De was hangt alweer te drogen achter het pompstation naast een paar bedoeïnetenten die daar opgezet zijn.
Iedereen begeeft zich ondertussen in en rond het pompstation en lummelt een beetje rond, schrijft een dagboekje of doet een dutje terwijl de Marokkaanse mannen naar de voetbal op het hoogste volume
kijken en daarbij hetzelfde kabaal maken als bij ons in Nederland.
Joyce maakt ondertussen een tonijnsalade op wat overgebleven stukken brood en zo komen we goed de dag door.
Morgen nog een klein stukje fietsen door Mauretanië tot aan het vliegtuig waarmee we naar Dakar zullen vliegen. Kees, Dielof, Ben en Fred zullen de truck en de Nissan naar Dakar rijden door
Mauretanië. Er is de fietsers en de auto's een escorte beloofd door de ambassade ivm de veiligheid die niet gegarandeerd is in dit gebied.