Over het wevervogeltje en de macht van een vrouw
24 okt. 2010
🇲🇱
vanuit Mali
Dagverslag van zondag 24 oktober 2010
Afstand: 80 km
Van Diourbel naar Deali (Senegal)
Vandaag is het zondag en op alle zondagen krijgen we allemaal een kaart van Johan met daarop een tekst waar je, als je dat wilt, over na kunt denken. Soms is het een tekst waar je wat mee kan, een
andere keer moet je drie keer lezen voordat je hem begrijpt of je legt hem weg met een `mmmmmmmmm` omdat het je niet zoveel zegt, maar vaak lijkt het wel of de betreffende tekst speciaal voor jouw
bedoeld is.
Meestal hou je de tekst voor je zelf,maar omdat ik vandaag het verslag schrijf, vind ik het leuk om de tekst met jullie te delen.
Op mijn kaartje stond vanochtend ' Ik luister naar de taal van mijn emoties'. Nou is dat meestal de enige taal die ik spreek, dus dat kwam mooi uit.
Neem nou gisterenavond nog toen we het hadden over het zwaaigedrag van de fietsers naar de Afrikaanse voetgangers, ezelkarberijders, schapenhoeders, waterdragers etc... en vise versa. Ik schoot
tijdens de evaluatie even uit mijn slof omdat ik het persoonlijk leuk vind om te zwaaien, gewoon bedoeld als groet en vanuit mijn enthousiasme voor dit mooie land. Ik weidt er verder niet over uit,
maar de meningen waren wat verdeeld waardoor mijn emoties gingen borrelen en ik niet zo aardig uit de hoek kwam. (sorry).
Verder speelde de emotie vandaag een grote rol bij een groepje gelovige mannen die ons aanhielden in de plaats Touba, waar we vandaag doorheen fietsten. Het was ons al opgevallen dat er veel
moskeeën in de stad stonden. De één nog groter dan de andere. De mannen, als traditionele moslims gekleed, versperden de weg en maakten op een bozige manier duidelijk dat we niet door mochten
fietsen. Onze mannen in fietskleding, dat was geen probleem, maar de vrouwen mochten met die blote fietsbroek-knieën niet langs de moskee die even verderop stond. Via een omweg van vijf km kwamen
we later gelukkig weer op de goede weg uit. De alternatieve route werd ons gewezen door één van de mannen die ons voorging op zijn brommer. Hij dirigeerde ons met een wegwerpgebaar de gewenste
straat in.
Maar nu genoeg over emoties al is dit wel een continent dat veel emoties oproept. Het mooie groene landschap hier in Senegal. de enorme hectiek in de steden, de mensen die weer zo heel amders
reageren dan in de Noordelijker gelegen landen en de dieren die we, al fietsend, om ons heen zien.
Zelf weet ik daar niet zoveel vanaf, maar regelmatig krijg ik al fietsend les van medefietsers die hun kennis vaak heel beeldend kunnen vertellen, zoals Addy vandaag vertelde over het
wevervogeltje, waarvan we bomen vol nestjes zagen. De nesten worden door de mannetjes gemaakt, waarna ze door de vrouwtjes gekeurd worden. Het wil wel eens voorkomen dat het nest zo'n keer of drie
afgekeurd wordt en het vrouwtje trekt het dan ook gewoon weer uit elkaar!!!!
Nou lijken mensen vaak veel op dieren, dus Lex, pas maar op als ik weer thuis ben!
Verder leren we natuurlijk iedere dag wel iets van Bart op vogelgebied. Vandaag mocht ik de Glansspreeuw door zijn verrekijker bewonderen. De vogels gaan er steeds exotischer uitzien met mooie
kleuren.
En, o ja...., Addy en Joyce hebben vandaag de eerste apen gezien. Addy kon hem ook goed nadoen.
Wat het fietsen betreft moeten we nog een beetje wennen na onze doorstart in Dakar. De fietsgroep is natuurlijk veel groter geworden. In plaats van de zeven fietsers waamee we in Marokko begonnen,
fietsen we inmiddels alweer met z'n vijftienen. Op de drukke wegen hier in Senegal (al het verkeer gaat over die tweebaans weg: voetgangers, enorm zwaarbeladen vrachtwagens, bussen, ezelkarren die
als een soort busje mensen vervoeren, allerlei andere soorten busjes die mensen vervoeren t/m de buitenkant beladen, paard en wagen enz....) en het soms gaterige wegdek is het weer opnieuw zoeken
naar de meest veilige manier van fietsen. Wanneer is het beter achter elkaar te fietsen en wanneer juist twee aan twee?
En dan natuurlijk de warmte, zo rond de 40 graden, is voor menig Afrikaganger nog wel een beetje wennen.
Wat voor mij persoonlijk ook nog een beetje moet wennen dat zijn de beesten, of in ieder geval de wetenschap dat ze er zijn. Plassen achter een bosje verplicht je toch wel eerst tot ernstig
speurwerk naar slangen, 10 cm grote woestijnsprinkhanen met hun lange, scharnierende poten en ook kan het zijn dat je tijdens zo'n sanitair moment opgeschrikt wordt door een enorm Senegalees rund
dat langs galoppeerd. (Ze zijn wel erg mooi die koeien hier)
Maar ook nu terwijl ik op deze zondagavond mijn verslagje zit uit te typen in m'n tentje, leek het even of een groot beest (een aap?) zich tegen de achterkant van mijn tentje nestelde... En dan
natuurlijk alle insecten nog die 's avonds om je hoofdlampje zoemen.
Nog een paar weetjes:
Het is opvallend hoe mooi veel vrouwen er uitzien hier in Senegal. Zelfs als ze met hun gewone dagelijkse dingen bezig zijn, zien ze eruit alsof ze naar een feestje gaan.
Het is een beetje triest maar Johan is met 4 lekke banden in 2 dagen Fred voorbij gestrreefd in het 'lekke-banden-klassement'. Dit is waarschijnlijk te wijten aan die irritante kleine doorntjes
waar gisteren de grond mee vol lag en waar we er later allemaal een stuk of 10 van uit onze buitenbanden peuterden.
De dode zorilla (geen gorilla) op de weg. Dit is een soort groot stinkdier.
De ondraaglijke stank van een paar septictanks op vrachtwagens die gewoon langs de kant van de weg geleegd werden
Tijdens een fietspauze is het soms lastig om aan de weet te komen wanneer we nu echt vertrekken. 'Jongens we gaan weer! Wacht even, ik ben me nog even aan het insmeren. Gaan we nou? Nee, ik wacht
op jou omdat je nog aan het smeren bent!
Alice
Reacties
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!