Twee grensovergangen en de onvoorspelbare N3 van Senegal....
17 okt. 2010
🇲🇱
vanuit Mali
Zondag 17 oktober en maandag 18 oktober 2010
Hallo lieve allemaal,
Hieronder nog wat verslag van bovenstaande data. De verslagen komen zo een beetje door elkaar, maar dat heeft te maken met de korte momentjes dat ik in de gelegenheid ben om dit blog een beetje bij
te werken. Meestal typ ik de verslagjes van te voren op de laptop en als we dan even wifi of een internetcafé hebben is ;e;en en ander snel gecopiëerd.
Tijdens de vliegtuigreisjes om Mauretanië te omzeilen had ik helaas de laptop niet mee en heb alles dus op papier gezet. Dat moest dus allemaal overgetypt en dat is voor een 2-vingerige typster
niet eenvoudig.
Trouwens allemaal bedankt voor de leuke reacties. Je kan ook reageren op de Burkina-website, dan hoor ik de reacties eerder vanwege de satelietverbinding ( www.fietsenvoorburkina.nl )
Ennuuuh, ja Marion, die gaten kan zelfs ik nog zien zonder bril. Lex dacht dat deze foto's in scene gezet waren. maar dat is echt niet zo. Het is echt de N3 en de vrachtwagen en Nissan hebben deze
route ook genomen. Er was geen andere in de buurt. Chauffeur en bijrijders kwamen er ietwat gekneust uit aan het einde van de dag.
Nou, hier dan de achterstallige verslagen vanaf de grensovergang Marokko - Mauretanië tot aan Dakar.
Zondag 17 oktober 2010
De grens van Marokko naar Mauretanië
Het heeft 'slechts' 5 uur geduurd. Om 9 uur 's ochtends zou de grens opengaan en omdat we ongeveer op de grens logeerden, stonden we om die tijd ook klaar. De Nissan hadden we de avond ervoor al in
de rij gezet met het idee de volgende dag de truck er voor te laten, zodat we de wachttijd zouden omzeilen. Vandaag bleek dat overbodig omdat de vrachtwagens in een andere rij moesten staan.
Uiteindelijk, 5 loketten verder alleen al aan Marokkaanse zijde, konden we het 'niemandsland' betreden richting Mauretanië. Dit is met recht een niemandsland waar ook niemand zich verantwoordelijk
voor voelt. Het is ruim 4 km lang. Geen wegdek, maar woestijnzand plus rots, héél veel autowrakken, een paar loslopende kamelen en verder veel vuil. Ook werden we gewaarschuwd voor mijnen. Dus niet
te ver van de aangegeven route. Maar omdat er niet echt een weg was, vonden we het wel een beetje spannend. Goed kijken maar waar anderen ook gereden hebben (sporen).Even later, na ook diverse
loketten aan Mauretaanse kant, konden we om kwart over 2 eindelijk weer op de fiets.
Nog 60 km naar Nouadhibou in Mauretanië. Daar hadden we voor de volgende dag een vliegtuig geboekt om 500 km te overbruggen naar Nouackshot, de hoofdstad van Mauretanië. Van daaruit zouden we dan
het vliegtuig nemen naar Dakar in Senegal. De truck en Nissan zouden met Fred, Kees, Ben en Dielog Mauretanië doorrijden. Dit alles voor onze veiligheid. Maar het zou iets anders verlopen....
Bij de Mauretaanse grens stonden veel mannen die hun diensten willen aanbieden. Soms willen ze sigaretten of telefoonkaarten verkopen of ze proberen of ze spullen van ons kunnen krijgen, zoals de
douanebeambte die wel wat in Bart zijn broek zag. Die wilde hij graag hebben. En drank is ook een gewenst artikel, het liefs whiskey (hoezo moslims?
Met één van de jongens daar kwam ik een beetje in gesprek. Hij wilde graag weg uit Mauretanië. Of hij een tijdje bij mij kon logeren in Nederland. Wie weet zou hij dan met een Nederlandse vrouw
kunnen trouwen enz.... Toch klonk hij serieus over de weinige mogelijkheden in zijn eigen land. Het zou voor hem veel geld kosten om het land uit te komen, dus waarschijnlijk een utopie. Stel dat
het hem ooit zou lukken, dan zou hij zeker niet teruggaan naar Mauretanië. Wel wilde hij zijn familie dan geld sturen.
Door de 'grensjongens'' werd ook gevraagd waar wij zouden logeren. We lieten de naam 'Momo' vallen (Bart had via internet thuis een auberge 'Sahara chez Momo' geboekt) en ze zeiden hem goed te
kennen (worden we niet voor de gek gehouden?).
Ze begonnen te bellen en ja hoor, even later werd Momo afgeleverd. Een grote, donkere, goedlachse man, die meteen de leiding leek over te nemen.
Onder begeleiding van truck en Nissan fietsten we de 60 km naar Nouadhibou met Momo voorin de Nissan. Af en toe zagen we zijn grote zwarte hand zwaaien vanuit het raam.
Het fietsen door Nouadhibou was een evenement. Een drukke hoofdstraat met overal loslopende geiten, allerlei ambachten half op straat. Een garagebedrijf met mannen, nog zwarter dan ze al waren door
olie en smeer dat ook tot ver buiten de garage in wegdek en woningen getrokken leek te zijn.
'Chez Momo' bleek een sfeervolle plek. Een woning die half overdekt en half open was. Momo regelde meteen thee in kleine glaasjes (mierzoet), frisdrank en popcorn. Alle kinderen uit de buurt keken
toe hoe wij, de fietsers, truck en Nissan achter een groot blauw hek verdwenen.
Die avond aten we super grote gamba's met rijst en saus, door 'mevrouw Momo bereid, zittend in een hoekje van hun dakterras boven op het huis. Het was heerlijk! Na het eten nog even een
wandelingetje door de donkere straten. Waar waren nou die geiten allemaal gebleven? Het begint te regenen en we besluiten snel terug te gaan.
Een lekker bedje heb ik hier. Sommigen ook met een matje op de grond. De mannen opgesplitst in twee groepen. Dielof, Fred, Kees en Ben gaan morgen de auto's vervoeren naar Dakar. Ze hebben een gids
gevonden die hen wil begeleiden. Johan, Rolf, Herman en Bart blijven samen met de meiden in de auberge om de volgende dag met het vliegtuig naar Nouackshot te vliegen dat 500 km verderop ligt.
Even voel ik 's nachts weer gerommel in m'n buik. Zou het eten goed vallen? Normaal maak ik me daar nooit zo'n zorgen over, maar ik heb hier gemerkt hoeveel kracht het van de ene op de andere dag
uit je zuigt en ik moët fietsen! Als het echt niet gaat kan je in de truck meerijden, maar er is niet veel plaats en ik wil me ook niet snel laten kennen. (daar hebben we allemaal wel een beetje
last van)
Inmiddels is het de volgende dag, 18 oktober. Na een ontbijt van stokbrood en croissants, kwamen we iets voor tienen op het vliegveld waar we om 12 uur zouden vertrekken.
Helaas is erwat mis gegaan met de boeking want we stonden gepland voor het vliegtuig van 10 uur. Dat gingen we dus niet meer redden! Op onze tickets stond toch echt 12 uur (?) Bart en Rolf zijn
toen met Momo, hij is echt een held, naar een reisburootje gegaan om alles om te boeken, inclusief de vliegreis van Nouackshot naar Dakar die nu natuurlijk ook een dag later werd.
Dit alles moest nog steeds doorgegeven worden aan onze contacten in Nederland, maar...... er is nergens bereik. En tot overmaat van ramp is hier inmiddels ook alle stroom uitgevallen, omdat het zo
hard is gaan regenen dat heel Nouadhibou aan het overstromen is.
Momo, mevrouw Momo en een aantal vrienden zijn constant aan het hozen. Inderdaad, we zijn nog maar voor een extra nachtje terug in de auberge van Momo.
En ook wij pakken af en toe de bezems om ze af te lossen. Vanaf het dakterras komen iedere keer hele watervallen de trap af. We hebben in de toegang naar de slaapkamers een soort waterkering
gebouwd, waardoor het water gelukkig via wéér een trap naar beneden en naar buiten stroomt.
Tijdens onze gijzeling hier in de auberge heeft mw Momo toch nog een lunch voor ons weten te maken in haar keukentje van 2 vierkante meter. Stokbrood, omelet en salade van komkommer, tomaat, ui en
paprika. Wat? Salade? Uuuuuuhhhh......, gaan we daarvan durven eten? IJs, ijsklontjes en salade zijn verboden voedsel voor ons westerlingen. Maar deze heerlijke, grote bak salade kan je toch niet
zomaar terug sturen? Dus we besluiten het risico te nemen en ik kan inmiddels vertellen dat het goed is afgelopen.
Ondertussen heeft ook de water toevoer het begeven en siepelt er door ramen, muren en daken het water.
Momo zelf heeft nog nooit meegemaakt dat het zo erg regende met zo veel wateroverlast. Door onze raampjes zien we dat de inwoners van Nouadhibou al tot hun enkels in het water lopen wat geen kant
op kan.
Ondertussen maken we ons ook zorgen om de mannen die vanmorgen met de auto's vertrokken zijn, richting Nouackshot. De weg daarheen is erg slecht en volgens Momo wordt daar nu niet op gereden. We
kunnen op dit moment geen contact krijgen met ze dus het blijft nog onzeker.
In ieder geval is nu afgesproken om morgen weer te vliegen en overmorgen om 6 uur 's ochtends vliegen naar Dakar.
Ik vergeet nog te vermelden dat de taxirit ook erg spannend was met al dat water richting vliegveld. De ruitenwissers deden het niet dus deed de chauffeur af en toe het raampje open, nam zijn pet
van z'n hoofd en maakte daar een klein stukje van zijn raam mee schoon. Hij lachte daarbij even vriendelijk naar ons.
- De omelet werd opgediend met de woorden 'Les fils des poules' (de zonen van de kippen. Ha, ha)
- Momo heeft vele neven. Bij ieder probleem toverde hij wel een neef tevoorschijn vanuit zijn uitgebreide netwerk. Dit werd in de fietsgroep dus een gevleugelde z
Reacties
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!