Donderdag 14 oktober 2010
Vandaag weer 140 km gefietst. Van een mooie stad in de Westelijke Sahara, waar we een rustdag hadden naar weer een 'wildkampeerplek' in de woestijn. Alweer een beetje dichterbij de datum dat de
laatste zes fietsers zich bij ons aan zullen sluiten. Gerie, Marian, Trudi, Floor, Adama en Addy, het is hier prachtig en we kijken erg uit naar de laatste maand samen met jullie!
Vanochtend dus vertrokken om 6.45 uur nadat we de fietsen uit de garage van het hotel gehaald. Helaas waren mijn snelbinders verdwenen en José haar fietsspiegeltje. Je let even niet op en..........
Trouwens ook goed ontbeten met warm gebakken 'wagenwiel' broden, om 6 uur bij de bakker gehaald door José en Herman. Herman mocht ze zelf uit de oven halen in de bakkerij.
Mijn benen zouden deze hele dag niet in vorm komen, dus alle 140 kilometers puffend doorgetrapt. Ik ben maar vaak naast Johan gaan fietsen die me met zijn lange lijf goed in luwte hield :)
Gelukkig ook twee cola-stops omdat we iedere keer denken dat er in deze wijdse woestenij geen pompstation meer zal komen met deze verslavende verfrissing. Gek, normaal gesproken drinkt bijna
niemand van ons cola, maar onder deze fietsomstandigheden is het een godendrank waar we supersnel op fietsen.
Het landschap was overwegend vlak vandaag met als verrassing af en toe een groene waas over het zand en............ gelukkig veel voor de wind.
Uiteindelijk weer een prachtige woestijn kampeerplek door de begeleiding voor ons uitgezocht, waar alle fietsers een voor hen zo aangenaam mogelijk plekje opzocht. De één helemaal alleen. Lekker
eenzaam. De ander het liefst op een kluitje.
Ook de politiecontrole was vandaag nogal hilarisch. Eén van de agenten kwam niet meer bij van ons taalgebruik. Vooral het woord 'negenennegentig' vond hij erg grappig en hij bleef erop oefenen,
steeds naar zijn hoofd grijpend van verbazing. Hij schreef het woord voor ons nog op in het arabisch wat voor een Nederlander weer niet te ontcijferen valt.
Ondertussen zit ik hier wéér nog alleen met Herman te typen en de rest ligt al op één oor. Dat ga ik nu ook maar doen nadat ik Ben net voorzien heb van plakspullen voor z'n lekke luchtbed en Rolf
een lampje geleend heb omdat zijn hoofdlampje niet meer aan de praat gaat. En................. zonder hoofdlamp ben je niks hier 's avonds in de woestijn.
