Woensdag 22 september

Vanaf Fes de Atlas in

Kwart voor zes staan we op vandaag. Het wordt een lange tocht en er moet veel geklommen worden. Later bleek dat we het hoogte-record zouden breken. Onze eerste dag in het Atlasgebergte klommen we ruim 2300 meter! Aan het einde van de dag kreeg ik de trappers bijna niet meer rond. Het was soms echt afzien!

Maar wat was het mooi! Er werden vergelijkingen gemaakt met Afganistan en Mongolië. Dat sloeg vooral op een hoogvlakte van het Atlasgebergte waar we lange tijd overheen fietsten. Een ruig, kaal, bergachtige vlakte waar we ook voor het eerst nomaden in tenten zagen en héél veel kuddes schapen met hun herders. Verder mannen, vrouwen en kinderen op paarden en ezels. Waar gingen ze allemaal naar toe?

En ondertussen raasden door dit rustieke beeld gewoon het moderne én minder moderne (vracht)verkeer. Het blijft spannend hoe dat allemaal lans ons heen dendert. We worden ook regelmatig getrakteerd op stinkende, zwarte dieseldampen. (Rolf:'Je kan beter 2 pakkies zware shag roken!')

Aan het einde van de dag kwamen we eindelijk om 17.30 uur aan bij de camping die een 'auberge' bleek te zijn. Een soort roze fata morgana in een woeste omgeving. De eigenaar, een 58-jarige Marokkaan en gepensioeneerd militair (gelegerd geweest in de Westelijke Sahara) ontving ons enthousiast en deed zelfs mee met de rek- en strek oefeningen die wij dagelijks doen. We hoefden geen tenten op te zetten maar mochten een plek in de auberge zoeken voor een klein bedragje. Hij was waarschijnlijk blij dat er iemand langs kwam.

Morgen weer verder de Atlas in. Fred gaat ons weer vergezellen op de fiets na een paar dagen ziek te zijn geweest. Hij reed lekker mee in de truck en lijkt nu opgeknapt.

Joyce fietste ipv Fred mee wat heel gezellig was. Wel zwaar nog voor haar na het ongeluk van een paar weken geleden.

Ik hoop dat we morgen fitter zijn dan vandaag. We waren namenlijk allemaal aan de sch....terij. Zie foto van Herman die voor de zekerheid zijn rol wc-papier achterop z'n fiets had.

Liefs

Alice

Donderdag 23 september

Vandaag staat er een route gepland van 110 km. Vanaf Col de Zad op ruim 2000 meter naar N’Zala. We startten met een korte, stevige klim die me slecht afging. Eén dagje diarrhee en al m’n krachten zijn weggeëbt. Niet te geloven. Mijn geluk was dat we al op 2000 meter zaten en na mijn onfortuinlijke klim mochten we 20 km dalen.

Het landschap was weer indrukwekkend mooi. We kwamen in het hogere gedeelte van het Atlasgebergte. De maximale hoogte van vandaag was 2198 meter en we klommen 807 meter. Morgen is de planning om 154 km te fietsen naar Goulmina. Ben benieuwd of ik een beetje meekom, want vandaag was het echt verschrikkelijk met m’n benen gesteld.

Vanmiddag gelunchd op een berg waar al snel een bedoeïne vrouw en kind bij ons aanschoof. Ze maakten een hongerige indruk dus we hebben maar één en ander met elkaar gedeeld. Een pakje drinken, een sinaasappel en een half karrewiel (brood) namen ze glimlachend aan. Bij het doen van een paar oefeningen moest het jongetje erg lachen. Het moet ook een hilarisch gezicht zijn om een stel raar uitgedostte buitenlanders midden in de bergen van die rare bewegingen te zien maken.

Ook de eerste dromedarissen gespot. Hij leek het fotograferen niet te kunnen waarderen, maar José had haar kans al gepakt. Ik vind het vaak moeilijk om foto’s van mensen te nemen, maar aan de andere kant stuit je soms op mooie situaties en zou ik de foto toch graag willen maken. Weet nog niet hoe ik dat ga oplossen.

Inmiddels, om 14 uur weer op de camping aangekomen. Een mooi gebouw in dezelfde kleur van het landschap waar we wederom een kamer met een echt bed kunnen bemachtigen, omdat het zo goedkoop is hier en daarbij de camping bestond uit een stenig veldje in de brandende zon.

We werden ontvangen door een beheerder met zijn vrouw (kindje op haar rug) met een paar kannetjes mintthee.

Herman ging meteen de omgeving verkennen en dook daarbij in de langsstromende rivier. Een poeltje van 2 bij 3 waar hij net aan in pastte. Vrij modderig ook.

Liefs Alice