aliceeugster.reismee.nl

Weer thuis. Brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.....!!!!! (Laatste verhaal)

We zijn al weer 6 dagen terug uit Burkina Faso! Het is hier -6 en er wordt gesproken over een 11-stedentocht. Ik laat de hond uit in een snijdende oosten wind. Het is even wennen.

De laatste weken in Burkina waren druk en warm als iedere dag. Alle welkomst rituelen zie ik nog voor me als ik m'n ogen dicht doe. Zo veel mensen om ons heen die nieuwsgierig kwamen kijken en voor ons dansten. Vaak werd er ook gegiecheld door de vrouwen. Ze vonden dat wij er raar uitzagen. Ook was het gek dat 'zulke oude mensen' (de gemiddelde leeftijd in Burkina Faso is ongeveer 50 jaar) bijna 9000 km kwamen fietsen naar hun land. 'Hebben jullie geen geld dat je op de fiets komt?', vroeg één van de leerlingen op Zoodoo in Ouahigouia. Zelfs Salif, de coördinator van DSF, de organisatie waar het sponsorgeld naar toe gaat, vond ons een 'petit fou' (een beetje geschift), zei hij tijdens een toespraak ter ere van het openen van een school.

Maar ondanks deze verbazing zijn we erg gastvrij ontvangen en de scholen die we gezien hebben waren indrukwekkend. De praktijkklassen waren leuk om te zien; een naaiatellier waar meisjes hun eigen creaties showden. Eén meisje haar trouwjurk die ze zelf ontworpen had en ook de monteursklas, waar de jongens les kregen van een vrouwelijke docent. Erg geëmancipeerd! Ook het basis- en voortgezet onderwijs zag er goed uit. We hebben veel klassen bekeken en de leerlingen konden vragen stellen. Eén leerling zag zijn kans en vroeg om een microscoop voor zijn praktijklessen. Die werd hem ter plekke beloofd.

En zoals ik al eerder schreef was het bezoek aan het geboortedorp van Adama en het enthousiasme waarmee hij ons alles liet zien iets om nooit te vergeten. Ik hoop echt dat we een moderne graanmolen voor de vrouwen van zijn dorp kunnen realiseren zodat ze tenminste een klein sprongetje in de tijd kunnen maken. En dat er daardoor voor de generaties na hen meer tijd zal zijn voor ontwikkeling. Nu zijn hun dagen gevuld met het zorgen voor eten en blijft er weinig tijd over.

De laatste week in Burkina hebben we met een kleine overgebleven groep plus overgekomen familie nog even een beetje vakantie gevierd. We hebben oa een wildpark bezocht ten zuiden van Ouagadougou. Dat viel een beetje tegen. We hebben weinig dieren gezien en de reis leek erg lang. De olifanten die we wel gezien hebben maakten wel veel goed.

Ik zelf heb tot het laatst van Afrika genoten! Het stof en de rode gravel heb ik tijdens de laatste rit in de open safari-wagen nog eens goed door m'n haren laten waaien. Dit zou ik voorlopig niet meer meemaken, dus.......

Nee, even serieus....., het was een prachtige monsterrrrrrrrrrrrrrrrtocht en we hebben het sponsorgeld dik binnengehaald!!!!!

Groetjes en

veel liefs van

Alice

PS: Dit was de laatste keer dat er een bericht kwam van dit reislog.

Offerfeest in Toba.

Toba 16 november 2010

Ontwaken in Toba, het geboortedorp van Adama. Ik word moeizaam en gebroken wakker. Hoe was het ook alweer? O ja, die mooie ontvangst in Toba gisteren. In drieën werden we verwelkomt. Bij de eerste afslag een dorpsdelegatie van applaudiserende mannen en jongens, die vervolgens achter ons aanfietsten over een iets kleinere weg. Een paarhonderd meter verder een swingende groep vrouwen en wéér applaus! En hoe dichter we bij Toba kwamen, hoe meer mensen er samendromden Het geheel werd nog versterkt door twee jongens op een brommer die heel veel lawaai maakten om de feeststemming nog wat op te voeren. Daarna héél veel handen schudden, meegedanst in een grote kring vrouwen onder begeleiding van trommelmuziek.
Dat ik gebroken wakker werd, kwam door een soort disco-feest dat tot diep in de nacht (de héle nacht?) doorging en genadeloos door het tentdoek knalde.
Twee feesten worden er tegelijkertijd gevierd deze dagen. Het offerfeest en de aankomst van ons fietsers die een check overhandigen om de bouwkosten te dekken voor een nieuwe school plus inrichting en drie onderwijzerswoningen.
Het dorp staat op z'n kop! Toba telt ongeveer 2000 inwoners en bestaat op zijn beurt weer uit zo'n 15 cours, kleine dorpjes op zich.
Later op de dag zou Adama ons de cour laten zien waar hij geboren is. Het huisje waar hij geboren is, ziet er nog hetzelfde uit als toen hij vertrok uit de cour op zijn 15de. Hij vertelt enthousiast over de gewoonten en legt alles uit. Ook de plaats waar zijn ouders begraven liggen laat hij zien. In en vlak naast de cour.
Maar eerst was er het offerfeest vanmorgen om 10 uur. Een grote groep mensen uit het dorp verzamelden zich op een open veld 3 km verderop en wij legden de afstand af per fiets, over een klein zandpad. Dat was een beetje lastig in onze 'deftige kleren' (fietsen in een lange rok is niet echt handig), maar we kwamen op tijd aan. De vrouwen zaten in grote groepen in de schaduw onder bomen en de mannen hadden zich verderop verzameld. De vrouwen nodigden ons gastvrij uit bij hen op de meegenomen kleedjes te komen zitten. Ik bewonderde hun kleding en mooie ingevlochten kapsels. Later had Adama geregeld dat we een andere plek onder de boom kregen; alle witte mensen bij elkaar. Ook wel een beetje jammer.
Het lam dat geslacht moest worden werd als een mak schaap binnen de kring gevoerd. De imam, begeleid door een groepje wijze mannen met parasols, leidde de slacht nadat er een aantal gebeden gezegd waren. De mannen knielden op hun matten richting Mekka. De vrouwen en kinderen deden onder de bomen ook mee. Het ging er ontspannen aan toe en de slacht zelf verliep rustig en werd netjes uitgevoerd. We hebben het lam niet gehoord.
Het offerfeest wordt één keer per jaar gehouden binnen de Islam. Nadat de imam het lam ritueel geslacht heeft, is dat een teken dat de mensen die hierbij aanwezig waren, vervolgens ook hun eigen vee mogen slachten voor consumptie. Wij dachten dat er ook nog een symbolische betekenis verbonden was aan het offerfeest, maar tijdens een gesprekje vanmiddag met Adama en Floor kwamen we er nog niet helemaal uit en Googelen lukt even niet hier in het verre Toba.
Nadat het lam geslacht was. at iedereen van het meegenomen eten dat weer gracieus meegenomen was door de vrouwen van het dorp op hun hoofd.
Ook 's middags weer festiviteiten. De kinderen van de school hadden een lied ingestudeerd, er werden speaches gehouden door de dorpsoudste, de onderwijzer, een vertegenwoordiger van DSF (Development Sans Frontieres) en andere notabelen. Tussen de praatjes door veel optredens van de kinderen en dansgroepen.
En....., uiteindelijk de uitreiking van de check door Bart. Op zijn beurt mocht Bart de cadeaus in ontvangst nemen van de dorpsgemeenschap. Van de imam had hij al een levende kip gekregen na het offerfeest en nu werden we getrakteerd op een schaap uit dankbaarheid voor de sponsoring. Ook kregen alle vrouwen een mooie lap stof en de mannen een traditioneel hoedje. Voor Bart was er als extraatje nog een huls met pijlen. Dus als een echte jager kan hij morgen verder op pad.
Na deze festiviteiten werd de school officieel geopend. We werden allemaal ontvangen in een schoollokaal, waar we ook weer een maaltijd kregen van spaghettie en schaapsvlees. Ook een biertje ontrbrak niet aan de maaltijd. In Burkina weten ze wel wat bierbrouwen is en ondanks de islam wordt het toch regelmatig gedronken.
Omdat de inwoners van Adama's cour zo vriendelijk geweest waren om ons hun huizen te laten zien, mochten zij een kijkje nemen bij onze tenten. Dat deed iedereen graag en vooral rond Addy's tent was het erg druk. Als een echte juf legde zij uit wat er allemaal komt kijken bij zo'n fietstocht.
Het was een prachtige dag met veel indrukken. Wat een andere wereld is het hier! Een mooie wereld, maar zwaar en hard werken voor de inwoners. Ze zijn heel veel tijd bezig met alleen al het eten bereiden en zorgen dat alles een beetje schoon blijft. Ik ben erg onder de indruk en weet nog wel een paar projectjes waar we deze mensen weer een stapje mee verderop kunnen helpen.
Na een ongelukkige stap, waarbij ik met mijn teen achter een boomstronk bleef haken vanavond, zat ik net nog met José achter onze laptopjes de dagverslagen en foto's te ordenen, gadegeslagen door een hele rij donkere koppies die over de rand van een muurtje met ons meekeken. De mensen hier blijven erg niewsgierig naar wat wij doen. Onze werelden zijn echt nog heel verschillend!
Morgen onze laatste gewone fietstocht van ruim 100 km richting Ouahigouia. Gerie is daar inmiddels al naar toe. het gaat goed met haar. Ze hoeft niet meer naar het ziekenhuis. Ik hoop dat we haar snel weer zien.
Alice

"Bonne Arrivé de Toba, namanegé"

Dit verhaal is een dagverslag van Adama en Floor. Ik hoop dat zij het mij niet kwalijk nemen dat ik het gebruik, maar ik vond het zo veel zeggen over het bezoek aan Adama's geboortedorp. Het hoorde er gewoon tussen.
'Bonne Arrivé de Toba, namanegé' = 'Welkom in Toba. Alles komt goed', in het Moré.
Coproduktie van Adama en Floor
Dagverslag van 15 november
Als wij door de dorpen rijden ontvangen we spontaan verschillende wensen: Bonne Courage, Bonne Route en Bonne Arrivé, een goede aankomst.
De laatste dagen steeg de spanning in het peloton. Adama werd vaak gebeld op zijn verschillende mobiles of hij belde zelf. Eerst richting Bobo Dioulasso om daar onze aankomst te regelen. Later op weg naar Toba Namanegé, zijn geboortedorp.
En passant signaleerde hij nog een verschil tussen Senegal en Mali in vergelijking met Burkina. Burkina lijkt veel schoner dan de eerste twee landen. Dit bleek uit meerdere observaties. Mij viel op dat de bewegwijzering in Burkina beter was. Maar de meest opvallende observatie is dat je in Burkina geen kadavers van doorgereden beesten langs de weg aantreft. Het is een voorbeeld waar je niet direct op zou komen, maar het is op de dag van dit schrijven offerfeest dus het kan wel. Als in Burkina bij voorbeeld een koe wordt aangereden (en dat kan met enorme overstekende kuddes) dan wordt het dier gekeurd en omdat het niet halal geslacht is, wordt het vlees verdeeld onder de vertegenwoordigers van de andere religies in Burkina. In Senegal en Mali leek het dat het dode beest gewoon maar langs de kant van de weg. Dit voorbeeld bracht bij mij de herinnering boven van het verschijnsel noodslacht. Als vroeger een koe door de bliksem was getroffen, had je noodslacht en dat werd met de ratel inhet dorp bekend gemaakt.
Wij moeten ons beperken.
Bobo is een dynamische stad met een nog dynamischer markt in het centrum. Er was een deel dat de schoonheid van Burkina weer een beetje deed dalen. Daar werden we rondgeleid langs varkens, vissen en een vuilnishoop. Maar als een echte emigrant investeert Adama in het land van herkomst. Hij kmocht een stuk land, ommuurde het terrein en bouwde er een groot huis met zeven gastenverblijven. Alleen Bobo is zo snel in ontwikkeling dat hij één jaar na het verwerven van dit object het door de snelle expansie van Bobo helemaal niet meer kon vinden. Er was inmiddels op een markante plaats een hotel gebouwd , zodat het vorige orientatiepunt, een moskee, helemaal uit de zichtlijn was geraakt.
Eenmaal gevonden inspecteerde hij als een echte bouwmeester de vorderingen van het project. Hij is kritisch. Een stukje PVC buis had volgens hem koper moeten zijn en moest snel worden vervangen. Als het gebouw eenmaal klaar is, kunnen de familieleden uit Toba, die in Bobo moeten zijn voor studie, daar de eerste tijd wonen. Ook als Adama zelf in Burkina is, zal hij daar verblijf houden.
Nog een observatie. Adama spreekt de taal en hoort vaakl de verbazing van de mensen die de fietsers naar leeftijd schatten. Als hij dan vertelt dat de gemiddelde leeftijd zestig jaar is, stijgt de verbazing tot grote hoogte.
Soms gaat de verbazing nog verder. Dan vragen zowel mannen als vrouwen van het dorp of de fietsers allemaal getrouwd zijn , want ze hebben wel belangstelling voor deze sterke figuren, mannen zowel als vrouwen. Adama haast zich dan om te zeggen dat ze allemaal getrouwd zijn en dat hij de gids is. Dan keert de rust weer. Ze snappen vaak vanzelf dat hij oorspronkelijk uit Burkina komt, want fietsen en Burkina is de meest voor de hand liggende combinatie.
Terug naar de Bonne Arrivé. Vanaf Toma gingen we over gingen we over gravel richting Toba. Voor het laatste stuk werden we opgewacht door de groep jonge mannen. Die gidsten ons verder luid claxonnerend op de brommers. Er waren echte mecaniciens bij, die al rijdend hun eraf gelopen ketting er weer om wisten te krijgen. Maar goed. Vrouwen kwamen van het veld aangesneld met hun onafscheidelijke babies op hun rug gebonden. Mannen lieten ter plekke hun werd uit hun handen vallen en liepen snel naar de weg waar we lansg kwamen. In een boch stond een groep trommelaars en dansers ons te verwelkomen, maar we waren er nog steeds nioet. Nog verder over de smalle weg die bij tijden het karakter van eebn geitenpad aangenomen had. Achter een volgende bocht stonden weer mensen te applaudiseren of te zingen. Het leek op de aankomst van een etappe van de Tour de Faso. Na nog een bocht met heel veel schoolkinderen en toen waren we er. Bij de onderwijzerswoning werden we welkom geheten door le chef de village, het dorpshoofd, een broer van Adama en nog enkele notabalen.
Daarna meldden de dansers zich weer, la troupe de Toba. Zes mannen met stroken rokken over hun gewone kleren leidden de initiatiedans. Vrouwen gaven respons met zwarte wit geschilderde stokken in de hand.Enkelen van onze dames waagden een dansje mee in de kring. Er was een man met een stok die ervoor zorgde dat de cirkel groot genoeg was Het ritme bleef intens, De mannen voerden het tempo op. Een eenvoudige gezang werd steeds herhaald. Heel sympathiek werd er water uitgedeeld aan de zangers en aan de dansers. Ook de op de rug gebonden babies kregen een slokje.
Meerdere mensen konden gewoon vanwege de emoties niet uit hun woorden komen. Hun oud-plaatsgenoot met een hele groep blanken op de fiets uit Nederland. Ze uitten wel woorden van dank en bewondering maar werden al snel overspoeld door hun emoties.
In de verte stond de school met fris blauw geverfde ramen gewoon te pronken. Voor ons was nu het eerste doel bereikt. Het welkomstfeest duurde nog tot in de kleine uurtjes. Een paar hebben de dansvloer nog eer aangedaan,maar nog later belde Adama vanuit zijn tent zijn broer uit bed om te vragen of hij er voor kon zorgen dat de muziek zou stoppen.
Moe maar voldaan zocht ik diep in de nacht mijn tent op. Ik wilde mijn fiets tegen de boom naast mijn tent zetten want ik heb geen standaard. Mijn voorband was even uitgeblust van alle acties als ik. Morgen ben ík de mecanicien.
Adama en Floor

Gerie met malaria in het ziekenhuis

Zondag 14 november 2010
Dedougou - Burkina

Vanmorgen vroeg om 5 uur gewekt door Johan. 'Alice, kan je even bij Gerie kijken?!
Gerie is helemaal niet lekker. Is de hele nacht aan de diarrhee geweest en heeft af en toe het gevoel weg te raken. Ik geef haar een doosje loperamide met instructies en haal een kop thee voor haar.
De eerste 25 km rij ik later op kop met Joyce en nog 25 km later de koffiestop met de truck. Gerie ligt al onder een boom en het gaat niet goed met haar. Nog meer diarrhee en spugen. Ik neem contact op met mondial assistence en we besluiten zo snel mogenlijk een dokter te zoeken. Gerie wil eigenlijk alleen maar naar huis, maar gaat ook accoord met het ziekenhuis wat 20 km verderop is in Dedougou, een redelijk grote plaats. Trudi en Kees gaan met haar mee in de Nissan.
Later horen we dat ze aan het infuus ligt en uit het bloedonderzoek blijkt dat ze malaria heeft ondanks de geslikte medicatie. We zijn verbaasd dat dit zo snel heeft kunnen gebeuren.
Het is nu avond (22 uur) en het is nog niet zeker of Gerie morgen al uit het ziekenhuis ontslagen wordt. Ik zit met een katerig gevoel achter de laptop. We zijn bijna bij de finish en nu gebeurt dit. Ik vind het zó sneu! Maar ja, als het maar weer goed komt. Ik had haar en mijn spullen al gepakt omdat ik misschien de nacht bij Gerie in het ziekenhuis zou doorbrengen, maar dat doet nu Yvonne, de vrouw van Kees, die al in Burkina is gearriveerd. Dat komt goed uit al had ik graag bij Gerie gebleven in dat vreemde ziekenhuis.
Een paar dagen geleden raakte José ook al geblesseerd. Hopen dat er verder geen ongelukken meer gebeuren.
Morgen komen we aan in Toba, het geboortedorp van Adama, waar we ook een school sponsoren. We zullen daar ook eten en overnachten. Ik ben erg benieuwd!
Vandaag hebben we al het asfalt achter ons gelaten. Het laatste stuk ging ook over gravel. De gaten en de mulle stukken waren moeilijk te zien omdat alles dezelfde rode kleur had. Ik bleef daarom in Bart zijn spoor en dat ging prima.
Ik heb het nu voor deze dag een beetje gehad en ga gauw onder de wol.
Net Lex nog even gebeld en Moran gesproken met het toestel van Adama want het is weer hommeles met het bereik!

Bobo, Adama's stad. Gastvrij ontvangen!

Burkina Faso, zaterdag 13 november

Donderdag 11 november Bobo binnenfietsen samen met Adama was fantastisch! Aan mij de eer om samen met hem voorop te fietsen. Dat was erg leuk! Hij straalde aanalle kanten. Bobo is niet zijn geboorteplaats, maar wel een beetje zijn stad. Veel van zijn familie woont hier en Adama bouwt hier aan zijn huis. Een huis voor zijn familie, zijn kinderen, voor hun toekomst, heb ik begrepen. Hij is zó enthousiast en wil zo veel vertellen en uitleggen, dat we hem niet altijd goed begrijpen. Ook een cultuurverschil maakt dat soms moeilijk. Adama heeft het soms over broers die later neven blijken te zijn, maar dat is niet echt een vergissing. Hij is opgegroeid op een cour, een soort plaats waar meerdere gezinnen uit één familie wonen en alle kinderen uit die familie groeien samen op wat voelt als broers en zussen. Tenminste, zo heb ik het begrepen. Als ik het bij het verkeerde eind heb, hoor ik het graag.
Donderdagmiddag werden we gastvrij ontvangen door een neef van Adama en zijn vrouw. Zij hebben eten voor ons verzorgd en Adama regelde voor die avond ook Afrikaanse muziek. Veel percussie en een soort xylofoon, waarvan ik op dit moment de naam alweer vergeten ben, terwijl Floor me die verschillende keren verteld heeft (Korsakov?). Het was ook Bart zijn feestje, want hij werd vandaag 62 jaar!
Die avond slaap ik in een echt bed, samen met José (we lijken wel een echtpaar, deze trip), die vandaag haar spaakbeen gescheurd heeft na een erg ongelukkige aanvaring met Dielof. Zij was samen met Dielof tot nu toe de enige die de drie maanden helemaal gefietst heeft, dus erg verdrietig. Ze draagt het stoer, maar we weten allemaal hoe erg ze het vindt!!
Daarbij is José vanaf Spanje echt mijn fietsmaatje en ik mis haar nu al tijdens het fietsen. We hadden zo onze vaste 'op kop fiets momenten' en dat is nu allemaal even anders.
In het huis van Adama's neef is het erg warm en we zijn dan ook blij verrast als op de valreep de electra nog even geactiveerd word en de ventilator het gaat doen op de slaapkamer. Nog even de klamboe rond het bed draperen en slapen maar!
Water is ook een probleem. Dat is er niet. Het toilet en de kranen in het huis kunnen we dus niet gebruiken.
Het huis is eigenlijk van een Europeaan en wordt beheerd door Adama's neef en zijn gezin. Water en electra worden alleen op verzoek aangesloten en op dat moment ook betaald. Gelukkig is er op de binnenplaats, de cour, ook een soort toilet, een gat in de grond en een ruimte om je te wassen, alleen moet het water van elders gehaald worden. Het wordt bewaard in grote bakken, waar je wat je nodig hebt uit kan scheppen. Het lukt allemaal en we kunnen ons allemaal lekker opfrissen.
Vrijdag 12 november gaan we de stad Bobo bekijken. Adama heeft een gids geregeld. Het is een prachtige stad met een moooi oud gedeelte. De huizen daat bestaan uit leem en lijken aan elkaar geplakt. Ze dateren van rond het jaar 1800.
De woningen ogen voor ons erg armoedig, maar Adama vertelde ons dat de overheid de oude stad heeft willen slopen, maar dat de bewoners er niet weg te krijgen waren. Ze zijn nog te trots op hun stad!
De gids vertelde over de verschillende stammen in de stad en hoe ze, meestal vreedzaam, naast elkaar leven.
Ook kregen we een oude bierbrouwerij te zien, waar we het (warme) bier mochten proeven uit kalebas-kommen. Vooral Herman vond dit een belevenis. Hij vertelde dat het bij ons in Nederland eigenlijk precies zo ging. Misschien iets moderner, maar het kwam op hetzelfde neer. Een mooie belevenis.
Ook de heilige vissen die in een soort open riool leven waren indrukwekkend. Grote vissen die je ziet krioelen in een bijna droge rivier waar ook varkens in scharrelen. De vissen mogen niet gegeten worden en schijnen ook niet gaar te kunnen worden al zou je het willen.
Vandaag op zaterdag 13 november weer afscheid genomen van Adama's familie inclusief zijn zoontje van 6 jaar die hier bij zijn moeder woont. Beetje dubbel allemaal.
Overmorgen hopen we de geboorteplaats, Toba, van Adama te bereiken, waar ook weer allemaal festiviteiten op het programma staan.
Met ongeveer 100 km per dag kunnen we daar rustig naartoe fietsen. Het land ziet er mooi uit zo op het eind van de regentijd, maar je ziet de waterpoelen nu alweer opdrogen en ik kan me voorstellen dat het over een paar maanden een stuk droger zal zijn. Op dit moment ziet Burkina er best vruchtbaar uit en kan je je niet voorstellen dat er zo veel armoede is. Toch stopten we vandaag bij een dorp om wat te drinken en de kinderen daar zagen er ondervoed uit. Hoe kan dat vroeg ik me af als je ziet wat er hier allemaal verbouwd wordt?
Op dit moment weer slapen in de natuur in onze tentjes. Vanavond gezongen bij gitaarspel van Johan. (Let it be........)

Over de grens en eindelijk in Burkina

Eindelijk heel even tijd voor een kort berichtje. Het is moeilijk om internetverbinding te krijgen. Zit nu in Bobo, een prachtige, hectische Afrikaanse stad.

Gisteren, samen met Adama voorop zijn stad binnen gefietst. Het leek een soort finish. Ik vond het heel bijzonder

Nu logeren we met de hele groep bij een neef van Adama en vandaag hebben we Bobo uitgebreid bekeken.

Ik heb nu niet veel tijd, maar alles gaat goed. Mijn telefoon heeft geen bereik meer hir in Burkina dus dat is even lastig voor de communicatie.

Later volgt nog een uitgebreider verslag over deze dagen.

Eergisteren op 10 november aangekomen bij de grens Mali/Burkina.

Een graveldouche en de kunst van het "compact fietsen"

Dagverslag dinsdag 9 november 2010

Om half 7 stonden we vanmorgen weer klaar voor vertrek! Maar niet voordat de bandenspanning op orde was (José) en de gehavende lippen een laatste inspectie- en invetbeurt gehad hebben.
We vertrokken vanuit Koumantou richting Sigassu. Het werd voor velen een zware dag die extra lang zou duren, (130 km). We willen morgen over de grens met Burkina Faso en aangezien we door ervaring wijs weten dat deze passages erg lang kunnen duren, hebben we er de laatste dagen extra kilometers bijgesmokkeld.
Eén van de strategieèn om deze dag tot een goed einde te brengen, was het `compact fietsen` , door Floor geìntroduceerd. We zouden als één geheel een constanter en dus efficiénter tempo fietsen. Niet meer wachten op alkaar en dan stiekum een extra pauze inlassen, maar als één front oprukken. Ik weet nog steeds niet zeker of het de beste strategie is, maar de uitvoering door Floor en Dielof, die was uitstekend.
Het zware zat hem niet alleen in de kilometers, maar ook in het wegdek wat vandaag weer afwisselend was. Van prachtig nieuw asfalt, wegen waar de zijkanten van ontbreken, wegen met grote ronde gaten en wegen die net aangelegd worden, zo te zien met behulp van aziaten (Chinezen?) die de orders leken uit te delen.. Deze laatste weg in aanbouw bezorgde ons een spectaculair moment. Wij fietsten over de onderlaag die uit gravel bestond. Tegelijkertijd kwamen ons bussen en vrachtwagens tegemoet met zo´n 100 km per uur, waardoor we al snel rood kleurden door de gravel met zwarte roet-accenten. Vooral bij onze kalende fietsers gaf dat een speciaal effect, omdat een helm in zo´n geval als een sjabloon werkt.
Niet lang na de vrachtwagens, zagen we een sproeiwagen aankomen. Enkelen van ons lieten zich besproeien in de hoop schoner te worden, maar het resuteerde meer in een soort cementachtige torentjes op onze benen. Ik was wéér zó blij met onze truck-douche !!!
Dit laatste stuk van Mali is duidelijk een vruchtbaar stuk land, wat je terugziet bij de koopwaar in de dorpen. Waar we eerder een dorpje doorfietsten wat overspoeld werd door de tomaten, waren het nu de pepertjes die overal lagen te drogen op grote doeken voor de hut-achtige winkeltjes. Ieder dorp waar we doorheen fietsen bestaat eigenlijk uit zo'n langgerekte weg, met aan beide kanten ál die hutjes waar mensen hun brood verdienen; kleine kruidenierswinkeltjes, brandstofverkopers met de brandstof in een soort wijnflessen, de smit, de houtbewerker en het meest belangrijk langs deze doorgaande route, de garage-bedrijfjes en nog veel meer.
Daar tussendoor is het altijd een hectisch gebeuren van vooral héél veel brommers, ezelkarren, vrouwen met bewonderenswaardige hoeveelheid koopwaar op hun hoofd (wij hebben het nog even geoefend met een wasteiltje op ons hoofd, maar dat werd geen succes).
Die brommers, dat is trouwens een apart verhaal. We signaleerden ze vanaf de grens Senegal / Mali. Mooi gekleurde brommers van het merk KTM, bestuurd door coole types. Het viel mij meteen op omdat mijn fiets van hetzelfde merk is. Bij navraag bleek het om een soort nep-KTM te gaan, geïntroduceerd door China, zo vertelde het ambassadepersoneel in Bamako.
Nog even iets over één van de stops van vandaag. We zochten een schaduwrijk plekje in een dorp na 50 km fietsen en toen het donker een beetje optrok, bleken we voor een soort smit - metaalbewerkings bedrijfje te staan. We mochten erbij komen zitten, foto´s maken was ook geen probleem en al gauw kwam er ook weer een grote groep kinderen nieuwsgierig bij ons kijken. Ze vinden het iedere keer weer een feest om zichzelf terug te zien op de fototoestelletjes. Ook het uitlokken van een spelletje voetbal door Gerie doet het goed en lukt altijd.
En nog wat bijzondere momenten waren±
De rijstbouw die we voor het eerst zagen onderweg. Mooie, felgroene rijstvelden in het moerassige Niger-dal
Opvallend veel scholen hier in Mali aan de kant van de weg. De kinderen binnen zien ons langsfietsen en beginnen accuut van alles te roepen naar ons. Weg is de concentratie!
Alle cola-borden langs de kant van de weg, maar helaas niets te koop!
Het officiële gedeelte van deze dag wordt na het eten weer afgesloten met de dagelijkse evaluatie, door sommigen ook 'euvaluatie' genoemd..........
Sommigen duiken daarna meteen hun tentje in, anderen gaan nog even naar een nabij gelegen dorpje of er wordt nog een dagverslagje bijgewerkt. Natuurlijk zijn er ook altijd een paar gegadigden voor een slaapmuts...... en een goed gesprek.
Het was vandaag trouwens lastig om je eigen tentje terug te vinden. Om bij je kampement te komen, moest je door okselhoog gras waden om bij de zeldzame kale plekken te komen, waar je je tent op kon zetten.
Morgen over de grens van Burkina Faso!!!!

Alice

Bissap-ijsjes! mmmmmmmmmmmmmmmmm!

Kayes - Mali
100 km
Vandaag gelukkig voor 12 uur door de douane met de truck en de Nissan. Wij fietsers waren vanochtend al vroeg vertrokken. Op 90 km die middag zagen we de begeleiding weer, vlak voor Kayes, de tweede stad in Mali na Bamako, de hoofdstad. Daar fietsen we morgen naar toe. Tijdens deze laatste stop ontdekte Adama in een hutje kleine zakjes bevroren Bissap, gemaakt van de mooie rode bloemen (zie foto's)
Het is natuurlijk spannend om zoiets hier te eten. IJs wordt overal in Afrika afgeraden, maar de verkoper verzekerde Adama dat het gebruikte water gekookt was. Adama is echt onze gids en sleept ons overal heen onderweg en vertelt enthousiast over allerlei planten en gebruiken. Hij spreekt nu ook de taal van Mali, naast het Frans wat ook nog veel mensen spreken hier.
Zo hadden we de meloenverkoper waar we tijdens een stop een paar watermeloenen kochten. De verkoper hakte de meloen voor ons in stukken en nam ons vervolgens mee naar zijn akker om die te laten zien.
Vlak daarna fietsten we langs een plantage waar bananen, papaya's, pommes de ganat (Een zachte, héél zoete vrucht) en pepertjes verbouwd werden. Ook daar konden we dankzij Adama weer een kijkje nemen. De plantage lag aan de Senegalrivier waaruit de plantage geïrrigeerd werd.
Later, in Kayes, hebben we de rivier ook nog even van dichtbij gezien. Het was een mooie, drukke, chaotisch Afrikaanse bedoening. Er werd gevist, de was gedaan, brommers gepoetst, er waren veel mensen die wachtten op degevangen visjes met grote schalen om de vis daarna meteen weer te verkopen. Nog even een jongen op de foto gezet met z'n mooie glimmende brommer. Een aardige, Frans-sprekende rasta-man wilde dat wel even vragen en de jongen ging trots poseren. De meeste mensen zijn erg aardig en in voor een praatje, maar sommigen willen beslist niet op de foto zonder er een 'cadeau' voor te krijgen.
Nu weer, even na Kayes, weer een wildkampeerplek gevonden en tijdens het typen probeer ik het ongedierte weer van me af te slaan en uit mijn heren te plukken.
Iedere keer ook weer de nieuwsgierige mensen die aan de rand van ons kampement blijven kijken. Vaak zonder te praten. Ook vanmiddag zat er weer een hele tijd een man op een brommer (dat is echt een statussymbool hier onder de jongere mensen, een glimmende brommer in altijd felle kleuren). Dat zagen we in Senegal niet.
Morgen weer 125 km fietsen. We hopen in Bamako aan te komen waar we willen logeren bij een bekende van Floor en dan meteen genieten van een rustdag. Zo kunnen we hier in Afrika alle hoofdsteden bekijken van de landen waar we doorheen fietsen.